นภัสสรย่อตัวลงเพื่อมองหน้าลูกสาวทั้งสอง และค่อยๆ พูดเพื่อให้ลูกเข้าใจ
“จำได้ไหมที่แม่เคยเล่าให้ฟังว่า พ่อแท้ๆ ของลูกอยู่ไกลมาก มาหาลูกไม่ได้”
เด็กทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน
“ตอนนี้พ่อไม่ได้อยู่ไกลแล้วนะ คุณลุงคณินเป็นพ่อแท้ๆ ของน้องขวัญกับน้องขิมนะลูก”
เด็กๆ หันมามองกันแล้วทำหน้านิ่งทำให้นภัสสรกับคณินใจเสีย กลัวว่าลูกทั้งสองจะไม่เข้าใจ
ไม่กี่นาทีต่อมาปฏิกิริยาของลูกสาวฝาแฝดทำให้ทั้งคู่หัวใจพองโตด้วยการส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ
“ไชโย!” น้องขวัญยิ้มกว้างและพูดเสียงสดใส “หนูชอบคุณลุงที่สุด หนูดีใจที่คุณลุงเป็นพ่อ”
“เย่ๆๆ คุณพ่ออย่าไปไหนไกลอีกนะคะ หนูคิดถึง”
เขาแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ตาเห็น ไม่เคยคิดมาก่อนว่าการที่สองจิ๋วจะเรียกเขาว่า 'พ่อ' จะมาเร็วขนาดนี้
มันกะทันหันจนทำให้เขาน้ำตารื้นขึ้นมา ดวงตาเรียวมองไปที่นภัสสร สายตาของเขาคือสายตาแห่งความซาบซึ้งและขอบคุณ
คณินเอี้ยวตัวลงไปหอมแก้มลูก
