เวลาตีสองครึ่ง
เสียงรถยนต์คันคุ้นตาขับเข้ามาจอดหน้าขับมาจอดหน้าบ้านวิสุทธิ์ถากร คณินลงจากรถในสภาพอิดโรยจากการทำงาน เสื้อเชิ้ตพับแขนหลวม ๆ เนกไทถูกรั้งไว้ข้างคออย่างลวก ๆ ใบหน้ามีเงาเหนื่อยล้าจากการทำงานและประชุมยาวทั้งวัน
เมื่อเดินเข้ามาภายในบ้าน เขาเห็นแม่บ้านคนสนิทกำลังเก็บถาดอาหารที่เย็นชืดบนโต๊ะอาหาร
“ป้าสายครับภัสสรล่ะครับ?”
“คุณภัสสรขึ้นไปพักผ่อนแล้วค่ะ เห็นว่าโทรหาคุณหลายครั้งแล้วแต่ติดต่อไม่ได้ค่ะ”
คณินถอนหายใจอย่างหนักหน่วง มือยกขึ้นกุมขมับด้วยความไม่สบายใจเพราะรอบนี้นอกจากลืมนัดนภัสสรแล้ว ยังไม่ได้โทรบอกเธออีกต่างหาก
‘พลาดอีกแล้วเรา พี่ขอโทษนะภัสสร’
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู เห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับจากภรรยาถึงยี่สิบสาย พร้อมข้อความอีกหนึ่งที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน
“วันนี้พี่คงงานยุ่งมาก แต่ไม่เป็นไรค่ะพี่คณิน พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะคะ :)”
แม้ข้อความนั้นจะดูอบอุ่น แต่คณินร
