หลังจากนั่งเครื่องบินข้ามฟ้ากว่ายี่สิบชั่วโมง คณินก็เหยียบพื้นดินสหรัฐอเมริกาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถึงแม้จะเหนื่อยล้าและร่างกายรู้สึกหนักอึ้งเพราะการเดินทางยาวนาน แต่หัวใจของเขากลับเต้นเร้าอย่างมีชีวิตชีวา
สนามบินนานาชาติคลาคล่ำไปด้วยผู้คนจากสารพัดเชื้อชาติ เสียงล้อกระเป๋าลากดังครืดคราดสลับกับเสียงประกาศเที่ยวบินที่ดังไม่ขาดสาย กลิ่นกาแฟเข้มและกลิ่นเบเกิลสดใหม่ลอยปะปนมากับอากาศหนาวเย็นอ่อนๆ ที่พัดวูบผ่านหน้าทำให้เขาสะบัดหัวเบาๆ ไล่ความง่วงงุนออกไป
คณินเดินออกมานอกสนามบินอย่างรวดเร็ว โทรศัพท์มือถือเชื่อมต่อกับเครือข่ายท้องถิ่นก็เริ่มดังแจ้งเตือนทันที น้ำตาลส่งข้อความมายืนยันที่อยู่เพนต์เฮ้าส์ของคุณหญิงพรวิมลพร้อมพิกัดชัดเจน
“อีกไม่นานก็จะได้เจอกันแล้วนะ… ภัสสร”
ทว่าท่ามกลางฝูงชนมากมาย คณินกลับรู้สึกถึงสายตาแปลกประหลาดที่จับจ้องมาทางเขา มันไม่ใช่ความอยากรู้อยากเห็นทั่วไป แต่มันคือสายตาที
