ภายในเพนต์เฮ้าส์ของบ้านวิสุทธิ์ถากร ห้องครัวเปิดโล่งส่งกลิ่นหอมละมุนของข้าวผัดอบชีสลอยอบอวลอยู่ทั่วบริเวณ นภัสสรสวมผ้ากันเปื้อนสีพาสเทล รูปร่างของเธอเริ่มอวบขึ้นเล็กน้อยจากการตั้งครรภ์ แต่กลับยิ่งดูเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล ดวงตาเธอเป็นประกายเมื่อเธอหันมองนาฬิกา
“อีกสิบนาทีน้องขวัญกับน้องขิมก็คงกลับจากเรียนซัมเมอร์แล้ว” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่เสียงกริ่งประตูจะดังขึ้นกะทันหัน
“ใครมาเวลานี้นะ?”
นภัสสรรีบถอดถุงมือทำครัว เดินตรงไปยังประตูหน้าห้อง
เมื่อเปิดประตูออก ร่างสูงของชายคนหนึ่งในชุดโค้ตสีเทาเข้มยืนอยู่ตรงหน้า ทว่าสิ่งที่ทำให้เธอแทบล้มทั้งยืนไม่ใช่แค่เพราะเขามาปรากฏตัวที่นี่ หากแต่เป็นใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยรอยช้ำ ฟกช้ำบวมปูดและคราบเลือดแห้งตรงคิ้วขวา
“พี่คณิน!” เธออุทานเสียงหลง น้ำตารื้นทันที “พี่ไปโดนอะไรมา”
คณินคลี่ยิ้มบนใบหน้าราวกับไม่รู้สึกเจ็บปวดเพราะไม่อยากให้นภัสสรตกใจไปมาก
