หลังจากการง้อตามวิธีของภาคภูมิผ่านพ้นไปร่างเปลือยของพราวฟ้าก็ถูกกอดรัดไว้แน่นในอ้อมอกของเขา หญิงสาวขยับกายเพียงเล็กน้อยก็ถูกวงแขนแข็งแรงตวัดร่างเปลือยเข้าไปแนบอกแน่นจนแทบหายใจไม่ออก
“จะไปไหนครับ”
“พราวจะอาบน้ำ รังแกพราวจนพอใจแล้วก็ปล่อยสิคะ” พราวฟ้าต่อว่าด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด
“ยังไม่ให้ไป เรามาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนนะ”
“คุยอะไรอีกคะ”
“ก็คุยเรื่องของเราไง พราวหายโกรธผมแล้วใช่ไหม” ภาคภูมิถามพร้อมฝ่ามือซุกซนที่ลูบไล้อยู่ที่ต้นขานวลเนียนส่วนจมูกโด่งเป็นสันของเขานั้นคลอเคลียอยู่ที่นวลแก้มไม่ยอมห่าง
“ผมขอโทษนะครับสำหรับทุกอย่าง ผมผิดเองที่มองข้ามความรู้สึกพราวไป ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก ยกโทษให้ผมนะ”
“แน่ใจเหรอคะว่าคุณภาคจะทำได้ ในเมื่อกลับไปคุณก็ต้องไปดูแลคุณมิเชลแขกคนสำคัญของคุณอยู่ดี” พราวฟ้าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงน้อยใจเมื่อเอ่ยถึงมิเชล
“ไม่แล้วล่ะ” พราวฟ้าเงยหน้ามองเขาทันทีเมื่อไ
