“ฉันบอกว่าไม่ไงล่ะ แค่นี้ก็เหนื่อยจะแย่ ต่อให้น่าตื่นเต้นกว่าการขับลัมโบร์กินีหรือบูกัตติ ฉันก็ไม่นึกอยากจะขับ จะควบ จะขี่อะไรทั้งนั้น ตอนนี้ขาฉันมันอ่อนปวกเปียกหมดเรี่ยวแรงแล้ว แค่แรงเดินจะมีหรือเปล่า”
จาคอบหัวเราะหึ หึ ในลำคอ ไม่กล้าหลุดขำพรืดกลัวเมียรักจะโกรธ “ถ้าผมทำให้หมอหมดแรงซะขนาดนั้น งั้นนอนก่อน นี่เห็นว่าคุณหมอเพลียมากหรอกนะครับ ไม่งั้นอย่างน้อยก็ต้องสองยก”
“ฉันต้องขอบคุณด้วยไหมที่เห็นว่าฉันเหนื่อย”
บัวบุษยายิ้มเขิน พูดประชดอย่างไม่จริงจังนัก แค่เห็นร่างกายกำยำของเขาก็ร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า เมื่อครู่จาคอบขยับโยกบนตัวเธอตั้งนานสองนาน ไม่รู้ว่านานแค่ไหน แต่คงไม่ต่ำกว่าร่วมชั่วโมงกระมัง
คนเจ้าเล่ห์ส่งยิ้มหล่อพลางหยอกเย้าเมีย
“ไม่ต้องขอบคุณผัวก็ได้ครับ ที่รัก” จาคอบตอบกลับยิ้มๆ แล้วสรรพนามที่เขาเปลี่ยนตำแหน่งที่แต่งตั้งให้ตัวเองเสร็จสรรพก็ทำให้บัวบุษยาหน้าแดงเข้าไปอีก
“คุณหมอต้อ
