Hot Roommate 13
2566 คำ
"พี่!!" สาวสวยคนนั้นโบกมือพร้อมตะโกนมาทางนี้ก่อนรีบสาวเท้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ หือ? รู้จักเธอเหรอ แต่เธอไม่คุ้นหน้าน้องคนนี้
เลยนะ
"พี่ใช่พี่พลอยจริงๆ เหรอคะ?"
"หือ! เรารู้จักพี่ด้วยเหรอ"
"หนูเอง มินตราไงคะ" คนตัวเล็กข้างหน้าเธอบอกชื่อพร้อมยิ้มยิงฟันมาให้เธอชุดใหญ่
'มินตรา' ทำไมน้องสวยแบบนี้!!
"น้องมินตราเองเหรอ พี่ก็นึกว่าใคร" แพรพลอยยิ้มตอบน้องไปก่อนจะเหลือบตาไปมองข้างหลังน้อง ก็เห็นว่ารามิลกำลังเดินมาทางนี้เช่นกัน
"ใช่หนูเอง ตอนพี่มิลบอกว่านี่คือพี่ หนูโคตรตะลึงในความสวยของพี่เลย"
"แหะๆ ชมเกินไปแล้ว เราสวยกว่าพี่อีก"
เธอก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันที่มีคนหน้าตาดีมาชมว่าเธอสวย ปกติไม่ค่อยมีใครมาชมเธอแบบนี้ซะหน่อย แพรพลอยยกมือขึ้นมาเกาหัวเล็กน้อยอย่างเก้อเขิน
"ฮ่าๆ พี่หน้าแดงด้วย"
"คุยอะไรกันอยู่เหรอมินตรา" รามิลที่เดินมาทีหลังเอ่ยทักถามน้องสาวของตัวเอง แล้วยกแขนขึ้นมาพาดไหล่มินตรา
"เปล่าหรอกค่ะ หนูชมพี่พลอยว่าสวย พี่เขาเขินหนูด้วย" รามิลหันมาจ้องหน้าแพรพลอยนิ่ง จนเธอเองเริ่มเลิ่กลั่ก ไม่รู้จะเอาสายตาไปไว้ตรงไหน เธอไม่รู้จะคุยอะไรกับเขาด้วย เหมือนความรู้สึกคุกรุ่นยังหลงเหลืออยู่ แต่ก็ลดน้อยลงเพราะอย่างน้อยคนตรงหน้าเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงอื่นอย่างที่เธอเข้าใจ
"ทำไมพี่สองคนทำตัวแปลกๆ โกรธอะไรกันเหรอ"
"หือ?" >>แพรพลอย O[]O นะ น้องรู้ได้ไง?
"ทำไมคิดงั้นล่ะเรา" รามิลเป็นคนหันหน้าไปพูดกับน้องสาวตัวเอง
"ก็พวกพี่ไม่เห็นทักกันเลย แถมยังไม่ยอมมองหน้ากันอีก หนูก็นึกว่างอนอะไรกันซะอีก"
"เราน่ะคิดมาก เปล่าซะหน่อย ใช่ไหมพลอย"
หือ?? ทำไมมาซัดคำถามให้เธอตอนนี้ล่ะ!! เธองอนเขาอยู่นะ
(•_• )'
ตะ แต่สายตาของมินตราที่มองเธอตาแป๋วขนาดนั้น โคตรใจอ่อนเลย T.T
"อื้อ ก็ปกติดี พี่ไม่ได้อะไรสักหน่อย"
"จริงนะ! ถ้าพวกพี่โกรธกันหนูรู้สึกอึดอัดแย่ เพราะคืนนี้มินจะไปค้างที่หอพี่ด้วย"
"หือ? ทำไมเราไม่บอกพี่ก่อนล่ะมิน" รามิลหันมาจ้องหน้าน้องสาวนิ่ง เหมือนเขาเองก็เพิ่งจะรู้ว่าน้องสาวจะไปค้างด้วยคืนนี้
"ก็กำลังจะบอกนี่ไง มินเตรียมเสื้อมาแล้วด้วย" ร่างสูงได้แต่ถอนหายใจ มินตราน้องสาวเขาเป็นเด็กเอาแต่ใจแบบนี้แหละ ถึงเขาจะปฏิเสธยังไง มินตราก็ต้องมานอนห้องเขาให้ได้แน่ๆ ที่ไม่ได้กลับหอไปเขากะจะให้เธออยู่คนเดียวให้สบายใจก่อนแล้วค่อยคุยกัน ไม่อยากดึงเธอไปทะเลาะด้วยเพราะเขาเองก็อารมณ์ร้อนเหมือนกัน
"ตามใจเราละกัน" เมื่อเห็นว่าทำอะไรน้องสาวตัวดีไม่ได้ก็ต้องตามใจเธอไป
"พี่พลอยไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะไม่รบกวนพี่แน่นอน เพราะหนูจะนอนห้องพี่มิล"
"อ่า..."
"แล้วแบบนั้นพี่จะนอนที่ไหนล่ะ"
"ก็นอนโซฟาด้านนอกไง มินเคยเห็นว่ามีอยู่ แถมใหญ่ด้วย พี่น่ะนอนได้สบายอยู่แล้ว" เอ่อถ้าจะลำบากขนาดนั้นทำไมไม่ให้น้องมานอนห้องเธอล่ะ!
"มินตรามานอนห้องพี่ก็ได้นะ ถ้าแบบนั้น"
"โอ๊ย! พี่พลอยไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูบอกแล้วพี่ชายหนูสุภาพบุรุษ เสียสละเตียงน่ะเรื่องธรรมดาจะตายไปค่ะ" มินตรายิ้มอย่างภาคภูมิใจในพี่ชายตัวเองใหญ่
แพรพลอยและรามิลหันมาจ้องหน้ากันนิ่ง เมื่อมินตราพูดคำว่าสุภาพบุรุษ เธอเห็นร่างสูงส่งยิ้มมุมปากมาให้เธอด้วย
"ชิ..." แพรพลอยได้แต่แยกเขี้ยวให้เขากลับไปเมื่อมินตราไม่ได้มองมายังเธอ
"พี่รามิลกี่โมงแล้ว มินต้องเดินขบวนตอนหนึ่งทุ่มนะ" คนตัวเล็กเริ่มเขย่าแขนพี่ชายอย่างร้อนรน
"เพิ่งจะหกโมงเย็นกว่าๆ เองเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ"
"งั้นเราไปเดินซื้อขนมกินกันไหม ไปไหมคะ พี่พลอยไปด้วยกันนะคะ เดี๋ยวมินเลี้ยงเอง" มินตราหันมาจับมือเธอก่อนจะส่งสายตาหวานมาให้เธออย่างออดอ้อน แล้วจะให้เธอทำไงได้ล่ะ มาอ้อนกันแบบนี้จะปฏิเสธก็กระไรอยู่ เพราะเธอเองก็ไม่รู้จะไปไหนแล้วเหมือนกัน T.T
"อ่า...ไปสิ"
"เย้! พี่มิลไปกันเถอะ" มินตราใช้มืออีกข้างมาดึงแขนพี่ชายให้เดินตามกันไปข้างหน้า โซนอาหารคนค่อนข้างจะแน่นจัด เดินกันในแต่ละทีต้องเบียดกันอย่างกับปลากระป๋องในซอสมะเขือเทศ จะเบียดอะไรนักหนาเนี่ย!
"อะ!" แพรพลอยเดินเซไปเล็กน้อยเมื่อมีคนเดินเบียดมาจากทางด้านข้าง
"เธอ...มานี่"
หมับ!
รามิลจับมือเธอก่อนดึงร่างเธอให้ไปอยู่ข้างกายเขา แถมยังจับมือเธอไม่ปล่อยอีกด้วย
"ปล่อยก่อน"
แพรพลอยกระตุกมือเขายิกๆ ให้ปล่อยมือเธอ แต่ร่างสูงกลับใช้จังหวะนี้รีบประสานนิ้วเขาเข้ากับนิ้วเธอทันที
"เดี๋ยวก็โดนเบียดอีกหรอก"
"ไม่เกี่ยวเลย ปล่อย"
"ไม่! ไหนบอกไม่โกรธแล้วไงเมื่อกี้"
"ก็แค่บอกให้มินตราสบายใจเฉยๆ เหอะ" เธอหันไปบอกเขาเสียงขุ่น พร้อมกับกระตุกแขนกลับ
"ขอโทษได้มั้ยล่ะ" ร่างสูงกระชับมือที่ประสานกันอยู่ให้แน่นขึ้นไปอีก
"..." ร่างเล็กเงียบไปครู่หนึ่ง รู้สึกหัวใจกระตุกกับคำขอโทษเขา
"นะครับ"
"ฉัน..." และก่อนที่เธอจะได้เอ่ยอะไรออกไปนั้น...
"พี่มิล! หนูอยากกินลูกชิ้น ขอตังค์หน่อย"
พรึบ!
แพรพลอยรีบผละมือออกจากเขาทันทีที่มินตราเอี้ยวตัวมาหาพี่ชายตัวเอง
"ชิ...ยัยตัวดีนี่จริงๆ เลย!" ร่างสูงจิ๊ปากอย่างขัดใจ เมื่อน้องสาวตัวดีมาพังบรรยากาศของเขากับแพรพลอยจนหมด
"แค่ขอตังค์เอง ทำไมต้องทำหน้าดุใส่ด้วย"
"เอาไปพันนึง แล้วไม่ต้องขอแล้วนะ"
"ทำเป็นงกไปได้ ไหนบอกเป็นเสี่ยไง"
"ใครเสี่ยน่ะห้ะ! พี่ไม่แก่ซะหน่อย"
"คิ~" แพรพลอยลอบหัวเราะออกมาเบาๆ กับความทะเลาะกันของสองพี่น้อง
"พี่พลอยไปด้วยกันไหม" มินตราเมื่อไถเงินจากพี่ชายเสร็จเลยหันมาถามเธอด้วย จากที่แอบขำอยู่จึงรีบหุบยิ้มลงทันทีเมื่อสองพี่น้องหันมาหาเธอ
"อ่า..."
"ไปคนเดียวไม่เป็นเหรอเราน่ะ โตแล้วนะ"
"ได้ข่าวว่าหนูถามพี่พลอยนะ ไม่ใช่เสี่ยแบบพี่ซะหน่อย!"
"ยัย...!!" พูดจบมินตราก็จับมือเธอเดินไปซื้อของกิน โดยมีรามิลเดินตามหลังไม่ห่างนัก จวบจนต้องส่งมินตราเข้าไปยังคณะเพื่อเตรียมตัวเดินพาเหรดนั่นแหละ ร่างสูงจึงมีเวลาอยู่กับเธอสองคน
"เธอจะดูน้องฉันเดินขบวนไหม หรือจะกลับก่อน" ร่างสูงหันมาถามเธอหลังจากส่งน้องสาวเข้าขบวนเสร็จ เธอเองก็ไม่ได้รีบหรือไปไหนต่อ
"เอ่อ ฉันดูก่อนก็ได้ อีกอย่างมินตราก็ขอให้ดูอยู่แล้ว"
"เธอไม่ต้องตามใจน้องฉันก็ได้นะ ยัยนั่นน่ะเอาแต่ใจจะตายไป"
"เปล่าซะหน่อย ฉันอยากดูอยู่ก่อนแล้วเหอะ"
"งั้นก็ตามใจแล้วกัน" แพรพลอยพยายามเดินไปหามุมที่สามารถมองเห็นขบวนพาเหรดของแต่ละคณะได้ชัดๆ แต่ผู้คนจากหลากหลาย
มหาลัยก็อัดแน่นจนเธอแทบจะมองอะไรไม่เห็น
ผลัก!
"อะ! ขอโทษค่ะ พอดีไม่ทันได้มอง" เธอเผลอไปชนเข้ากับชายหนุ่มคนหนึ่งเข้า จนเขาเซไปเล็กน้อยเพราะไม่ทันตั้งตัวจากแรงกระแทก
"อ่าครับ ไม่เป็นไร มาดูด้วยกันไหมตรงนี้เห็นชัดนะ"
ชายหนุ่มยิ้มหวานให้ ก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยให้เธอมีที่สำหรับมองดูขบวนพาเหรดที่กำลังเดินอยู่ขณะนี้
"ไม่เป็นไร พอดีไม่ได้อยากดูขนาดนั้น" นั่นไม่ใช่เสียงเธอ แต่กลับเป็นร่างสูงของรามิลที่เดินตามเธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ขวับ!
เธอหันหน้าไปมองเขาทันที เห็นร่างสูงทำหน้ายุ่งอยู่ข้างๆ กัน
"นี่นายรู้ได้ไงว่าฉันไม่อยากดู"
"เธอจะดูทำไม ก็แค่เดินขบวนถือป้ายคณะเอง"
"เรื่องของฉัน ฉันจะดูมินตราเนี่ย"
"เธอเห็นมินแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องดูแล้วก็ได้มั้ง" อะไรของเขาเนี่ย เธอเริ่มงงแล้วนะ ทำไมต้องห้ามไม่ให้เธอดูขบวนด้วย
"อะไรของนายเนี่ย นายสูงก็พูดได้ดิ ไม่ต้องหาช่องเพื่อดูแบบฉันก็เห็นขบวนแล้วอะ"
"ก็ขบวนนี้มันมีแต่ผู้ชาย เธอจะดูหรือไงผู้ชายถอดเสื้อเนี่ย!"
"...!!!" หือ? ผะ ผู้ชายถอดเสื้อเหรอขบวนที่กำลังเดินอยู่ตอนนี้ ก็ว่าทำไมได้ยินแต่เสียงกรี๊ดผู้หญิง
สงสัยเป็นคณะวิศวะแน่ๆ ที่กล้าทำแบบนี้
"เดี๋ยวขบวนมินตรามาฉันจะบอกเองแล้วกัน"
"แล้วฉันจะดูยังไงล่ะ"
"เออน่า" ร่างสูงไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น จนกระทั่งไม่นานนัก
รามิลบอกสะกิดไหล่เธอให้รับรู้ว่าขบวนของมินตรามาถึงแล้ว ร่างเล็กพยายามเขย่งปลายเท้าให้สูงเพื่อให้มองเห็นได้ถนัด แต่คนข้างหน้าก็สูงเกินไป
พรึบ!
"อ๊ะ! นายทำอะไรเนี่ย" เธอร้องเสียงหลงเมื่อรู้สึกว่าเท้าไม่ติดพื้น
"อุ้มเธอไง ก็ไหนบอกมองไม่เห็น"
"ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้เลย"
"ตอนนี้เห็นยังล่ะ"
"หะ เห็นแล้ว" เธอบอกเขาเสียงอุบอิบ โคตรจะเขินกับสายตาที่
คนอื่นมองมาแปลกๆ เห็นแวบๆ ว่ามีคนยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปด้วย
"พอใจแล้วยัง"
"พอแล้ว ปล่อยฉันลงเหอะ"
ร่างสูงไม่ได้ยื้อจะไม่ปล่อยเธอลง ร่างสูงวางเธอลงบนพื้นอย่างนิ่มนวล เธอไม่ได้หันไปถามหรือพูดอะไรกับเขา เพราะรู้สึกเขินกับสายตาที่คนอื่นมองมา
อย่ามองกันแบบนั้นสิ เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แล้วเธอจะเขินทำไมก่อน!!
ฮืออออ แล้วหัวใจเจ้ากรรมจะเต้นแรงทำไม!!
กว่าเธอจะได้กลับห้องพร้อมมินตราและรามิลก็ปาไปเกือบ
4 ทุ่ม เธอขับรถตามตูดรถของรามิลกลับมา
มินตราเอาแต่บ่นตลอดทางขึ้นห้องว่าเป็นกิจกรรมที่ดูดพลังงานเธอไปอย่างมาก
"หนูแทบหมดแรงแล้วเนี่ย ขาหนูเมื่อยไปหมดแล้ว" มินตราแทบจะคลานเข้าไปในห้องเมื่อรามิลไขประตูเข้าไป
"น้องมินอาบน้ำก่อนได้เลยนะ" แพรพลอยหันไปบอกมินตรา เห็นจากสภาพแล้วสงสารน้องเหมือนกัน เหนื่อยน่าดู ได้อาบน้ำคงหลับสนิทแน่ๆ
เธอผละเข้าห้องตัวเองไปกะว่าจะอาบน้ำดึกๆ ไปเลย ให้สองพี่น้องได้ทำธุระส่วนตัวให้เสร็จทีเดียว เธอจะได้จัดการตัวเธอต่อ
เธอรอในห้องเกือบสองชั่วโมงก่อนจะเปิดประตูออกไปดูข้างนอก ร่างเล็กเหลือบตาไปมองที่โซฟาก็เห็นขาของร่างสูงโผล่ออกมานิดหน่อย แต่ไม่เห็นส่วนบนของเขาเพราะพนักโซฟาบังอยู่
เธอเอาชุดนอนเข้ามาในห้องน้ำด้วย กะว่าอาบน้ำเสร็จจะใส่เลย ใช้เวลาไม่นานนักในการอาบน้ำ เมื่อก้าวออกจากห้องน้ำ เธอเหลือบไปมองร่างสูงที่นอนอยู่บนโซฟาอีกครั้ง รู้สึกเป็นห่วงเขานิดๆ เพราะแอร์ข้างนอกค่อนข้างจะหนาวอยู่ ผ้าห่มคงไม่มีแน่นอน เอาไงก็เอากัน เธอมีผ้าห่มสองผืนให้เขายืมห่มสักผืนแล้วกัน
เธอเข้าไปในห้องก่อนจะหอบผ้าห่มผืนหนาออกมาให้เขาที่โซฟา
"เอาไปห่มก่อนแล้วกัน" เธอคลี่ผ้าห่มออกก่อนจะคลุมลงบน
ร่างเขา
หมับ!
"อ๊ะ!!" ในขณะที่กำลังเอาผ้าห่มคลุมลงช่วงบน มือหนาของเขากลับคว้าเข้าที่ข้อมือเธอก่อนจะดึงเบาๆ จนร่างเล็กถลาลงบนตัวเขา
"นายทำอะไรเนี่ย" เธอกระซิบเสียงแผ่ว ก่อนจะยืดตัวขึ้นหันหลังไปดูที่ประตูห้องเขา
"หายโกรธฉันยัง" ร่างสูงถามเธอไป มือหนาจับยึดต้นขาเธอแน่นไม่ให้เธอดิ้นลุกออกจากเอวเขา
"..." แพรพลอยเงียบไป ไม่ได้ตอบอะไรเขากลับ จนร่างสูงต้องเอ่ยขึ้นเสียงอ่อน
"ขอโทษนะ"
"..."
"ฉันมันปากไม่ดีเอง ไม่ได้ตั้งใจจะว่าเธอเลยนะ" มือหนาเอื้อมมาลูบแก้มเธอแผ่วเบา จ้องมองเข้าไปในดวงตาเธอ
"ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอรู้สึกแย่ ที่พูดไปแบบนั้นเพราะฉัน..." หวงเธอ
"..."
"เพราะฉันไม่อยากให้เธอเป็นเหมือนผู้หญิงคนก่อนๆ ของไอ้เบส" เขาเลี่ยงคำพูดที่อยู่ในใจไว้ทั้งที่หวงเธอแทบบ้า
"ฉันกับเขาเป็นแค่เพื่อนเหอะ ไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะ"
"ฉันรู้เธอไม่คิด" แต่มันน่ะไม่แน่...
"..."
"แต่อย่าไว้ใจมันให้มากได้ไหม ถึงมันจะบอกว่าเป็นเพื่อนกันก็เถอะ ฉันขอล่ะ" ร่างสูงจ้องเธอนิ่ง อ้อนวอนผ่านดวงตานั้นจนเธอเองก็ไม่รู้ทำไมต้องตอบตกลงเขาไปในที่สุด อย่ามาอ้อนได้ไหม!
"อื้อ ก็ได้ งั้นก็ปล่อยได้แล้วจะไปนอน" ร่างเล็กหลุบตาลงต่ำไม่อยากจะสบตาเขามากนัก มันขัดเขินแปลกๆ
"ขอนอนด้วยได้ไหม" ร่างสูงถามเธอเสียงอ้อน แต่ทำไมคำว่านอนของเขามันแปลกๆ เหมือนไม่ได้มีความหมายเดียวกันกับเธอ
"นอนเฉยๆ ใช่ไหม" ร่างเล็กถามย้ำเขาไป ดวงตาเขาตอนนี้ช่างแพรวพราวดีเหลือเกิน
"ไม่เฉยดิ ฉันง้อเธออยู่นะ" ว่าแล้วไง!! พอง้อเธอสำเร็จก็จะหื่นใส่เธออย่างเดียวเลยใช่ไหม
"นายจะบ้าเหรอ น้องสาวนายก็อยู่ในห้องเนี่ย"
"จะทำเบาๆ จริงๆ นะ" เธอจะเชื่อดีไหม ครั้งที่แล้วยังทำเธอเลือดซิบเลยนะ
"ไม่! ปล่อยเลย"
"เธอ...เราเคลียร์กันแล้วไง ข้อตกลงของเราล่ะ เธอลืมไปแล้วเหรอ"
"ไม่ได้ลืม แต่น้องนายอยู่ในห้องเนี่ย"
"มินตราหลับแล้ว ถ้าเธอกลัวเตียงเปื้อน เราทำกันที่โซฟาก็ได้นะ" ร่างสูงเสนอทางออกให้แก่เธอ เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเธอซะหน่อย แต่...
"นายแน่ใจได้ไงว่าน้องมินจะไม่ตื่นมาเจอ"
"ยัยนั่นขี้เซาตื่นยากจะตาย"
"..."
"น่านะ สัญญาจะทำเบาๆ นะเธอขา"
- ผู้เขียน
