Hot Roommate 12

2251 คำ

"ไอ้เบสมึงคุยกับสาวที่ไหนเหรอ ทำไมกูไม่คุ้นหน้าเลย" รามิลพูดออกมาแต่สายตาเขากลับไม่ผละออกไปจากหน้าเธอ แพรพลอยได้แต่ทำปากขมุบขมิบใส่เขาตอบไป ไม่คุ้นก็อย่าคุ้นมันสิวะ!! แต่ก็เป็นเรื่องดีที่เขาทำเป็นไม่รู้จักกับเธอ เพราะเธอเองยังไม่พร้อมที่จะอธิบายให้อิ้งฟังว่าเธอไปรู้จักกับรามิลได้ยังไง กลัวความแตก T.T "อ้อ นี่พลอยกับอิ้งเพื่อนใหม่กูเอง" "เพื่อนใหม่? อย่างมึงนี่นะจะหาเพื่อนใหม่" "ก็เออ กูพอใจใครกูก็อยากรู้จักเขานั่นแหละ" เบสพูดกับรามิลจบก่อนจะหันมายิ้มให้พวกเธอเล็กน้อย จนเธอเองก็เผลอยิ้มตอบไป แต่พอได้สบตาของร่างสูงอีกคนก็พลันให้เธอหุบยิ้มลงแทบจะทันที มะ หมอนี่หน้าตึงโคตรๆ เหมือนเห็นเขาขบกรามนิดๆ ด้วย เมื่อกี้รามิลหันมาจ้องหน้าเพื่อนชายอีกครั้งก่อนจะพูดเสียงลอดไรฟันออกไป "เหรอวะ เป็นเพื่อนก็เป็นให้จริงละกัน ไม่ใช่บอกว่าเพื่อนแล้วก็พาเธอไปทำอย่างอื่น" กึก! ร่างเล็กชะงักไป รู้สึกหน้าชากับคำพูดของเขา อย่างอื่นคืออย่างไหนเหรอ? "เฮ้ยไอ้มิล มันจะมากไปแล้วนะโว้ย" "กูแค่พูดตามเนื้อผ้าที่กูเคยเห็นเท่านั้น อย่าคิดมากดิ ถ้ามึงไม่ได้คิดแบบนั้นจริง" "นี่กูเห็นว่ามึงเป็นเพื่อนนะ แล้วอีกอย่างที่นี่มันโรงอาหาร ไม่งั้น กูซัดมึงแล้วจริงๆ" เบสจ้องหน้ารามิลอย่างหัวเสีย ส่วนเธอหน้าชาจนแทบพูดไม่ออก นี่เขาเห็นเธอกับเบสเป็นอะไรกันเหรอ? "จุ๊ๆ กูเพิ่งเคยเห็นมึงออกอาการหัวร้อนเรื่องผู้หญิงก็คราวนี้แหละ" รามิลจ้องหน้าอีกฝ่ายกลับอย่างไม่ยอมกัน ถึงเธอจะโมโหในคำพูดของเขาสักแค่ไหน แต่ก็ไม่อยากให้มาหาเรื่องกันในที่แบบนี้ "ก็คนนี้กูพอใจอยากสนิท" "มึงว่าไงนะ..." ก่อนที่รามิลจะได้พูดหรือทำอะไรออกไป ก็มีเพื่อนอีกคนวิ่งมาตามทั้งคู่ให้ไปเตรียมตัวขึ้นเวที "พวกมึงสองคนน่ะ อาจารย์เรียกแล้ว" กึก รามิลชะงักตัวที่กำลังจะพุ่งเข้าไปหาเบสทันทีเหมือนได้สติกลับคืนมา "เออ พวกกูกำลังจะไป" เบสเป็นคนตอบเพื่อนอีกคนไปก่อนจะหันมาพูดกับแพรพลอย "งั้นฉันไปก่อนนะ อย่าลืมดูฉันบนเวทีด้วยล่ะ" "อ่า ได้สิ" "เหอะ!!" ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่ไหมว่าเป็นคำสบถของใคร หึ้ยย!! ใครกันแน่ที่สมควรโมโหน่ะห้ะ!! มันใช่เหรอที่เขาจะมาทำหน้าหงุดหงิดใส่เธอแบบนี้ ตลอดเวลาที่เธอนั่งมองไปยังเวทีข้างหน้าที่มีวงของรามิลและเบสบรรเลงเพลงอยู่นั้น มันทำให้เธอโคตรจะอึดอัดกับสายตาที่ร่างสูงของรามิล มองลงมายังเธอ "พลอย แกว่ารามิลดีดกีตาร์หรือจะพังกีตาร์วะนั่น ทำไมดูรุนแรงแปลกๆ สายกีตาร์ขาดไปสองรอบแล้ว ทั้งที่เล่นไม่ถึงสิบเพลงเลยด้วยซ้ำ" "ไม่รู้ สงสัยเป็นบ้า" ร่างเล็กขมุบขมิบปากด่าเขาไป โดยมีเพื่อนสาวมองมาแบบไม่เข้าใจ ชิ ใครจะอยากไปเข้าใจอารมณ์ของเขา เหมือนผีเข้า ผีออกตลอดเวลาเลย ดูก็รู้ตอนเล่นในแต่ละเพลงหมอนั่นเหมือนเอาความหงุดหงิดไปลงกับกีตาร์เลย "พลอยหน้าแกตอนนี้เหมือนอมทุกข์เลย หงุดหงิดอะไรเหรอ" "เปล่า..." "ก็เห็นอยู่ว่าเป็น ไม่ต้องมาปฏิเสธฉันเลย" เมื่อเพื่อนสาวเริ่มเป็นนักสืบโคนันอีกแล้ว ทำร่างเล็กกลอกตาไปมาก่อนจะเอ่ยตัดปัญหาไป ไม่อยากให้เพื่อนซักไซ้อะไรเธอตอนนี้เลย "ฉันหิวไง ขอไปซื้ออะไรมากินก่อนนะ ส่วนแกเฝ้าโต๊ะไปอิ้ง" "เดี๋ยวก่อน..." แพรพลอยไม่สนคำทักท้วงใดจากเพื่อนอีกต่อไป รีบคว้ากระเป๋าตังค์เดินออกมาทันที ใครจะอยู่ให้อิ้งล้วงไส้กันล่ะ เธอเดินปลีกตัวมาหลังโรงอาหาร ทั้งที่เวลาเกือบจะบ่ายโมงอยู่แล้วแต่รู้สึกไม่หิวอะไรทั้งนั้น ไม่อยากกินอะไรเลยตอนนี้ มีแต่ความหงุดหงิดเท่านั้นที่สัมผัสได้ เธอนั่งลงตรงม้าหินอ่อน อยากจะออกมาอยู่ในที่เงียบๆ แบบนี้ สงบสติอารมณ์ที่คุกรุ่นในใจออกไป รามิล!! หมอนั่นมันจะทำเธอโมโหเกินไปแล้วนะ คำพูดที่เขาพ่นออกมาเหมือนดูถูกเธอเลย ที่เห็นว่าเธอยอมเขา ไม่ได้หมายความว่าจะยอมใครทั้งหมดซะหน่อย แบบนี้มันน่าโมโหมั้ยล่ะ! "นั่งรอใครอยู่ล่ะ" กึก! ร่างเล็กที่นั่งรับลมอยู่นั้นชะงักไปทันที เมื่อร่างสูงของคนที่ทำให้เธอหงุดหงิด ยืนกอดอกพิงกำแพงมองเธออยู่ "แต่ถ้ารอไอ้เบส มันกลับไปละ ไม่ต้องรอให้เสียเวลาหรอก" "จะรอใครแล้วเกี่ยวอะไรด้วย" พรึบ! ร่างเล็กตัดสินใจลุกออกจากที่นั่งเพื่อจะกลับเข้าไปในโรงอาหารตามเดิม ในเมื่อที่ที่เธออยู่ตอนนี้มันถูกทำลายบรรยากาศลงเพราะเขา เรื่องอะไรจะอยู่ต่อล่ะ! หมับ! "เดี๋ยว" รามิลคว้าแขนเธอไว้ ก่อนร่างเล็กจะได้เดินไปไหน "ปล่อย!" "ทำไมต้องทำหน้าหงุดหงิดใส่ฉันด้วย คนที่สมควรหงุดหงิดมันคือฉันต่างหาก" "นายจะหงุดหงิดฉันเรื่องอะไร ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้นายเลยนะ!" "เธอกับไอ้เบสไปรู้จักกันได้ไง" รามิลถามพร้อมจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยของเธอ "เกี่ยวอะไรกับนายด้วย ฉันจะรู้จักใครได้ยังไงก็ไม่เห็นเกี่ยวกับนาย" "เหรอ? ไม่เกี่ยวเหรอ แล้วที่ขอให้ฉันช่วยเป็นแฟนเธอล่ะจะบอกว่าไม่เกี่ยวเหรอ" "ฉันขอให้นายช่วยต่อหน้าเฮียเพชรต่างหาก ต่อหน้าคนอื่นก็ทำตัวปกติไง" "จะเอาแบบนี้ใช่ไหม เธอจะเป็นเพื่อนกับไอ้เบสรู้นิสัยจริงของมันหรือไง" "ถึงจะยังไม่รู้ตอนนี้ แต่นานๆ เข้าอาจจะรู้ดีก็ได้" ร่างเล็กเริ่มพูดประชดเขาไป ทำเขาหน้าตึงขึ้นไปอีก สายตาเขาเหมือนจะจับเธอหักสองท่อนได้เลย "เธอสนใจมันหรือไงห้ะ! ถึงได้อยากรู้จักนิสัยมันเนี่ย" "นายจะโมโหฉันทำไม คนที่ควรโมโหคือฉันต่างหาก นายด่าฉันว่าง่ายด้วยซ้ำเมื่อกี้" "ฉันเปล่านะ" "ไม่ว่าก็เหมือนว่าเหอะ คิดว่าฉันจะยอมขึ้นห้องไปกับใครง่ายๆ หรือไง" "..." "ถึงฉันจะยอมนายก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะยอมให้คนอื่นทำอะไรได้ง่ายๆ หรอกนะ" "ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น" ร่างสูงพูดเสียงอ่อนลง จากที่หงุดหงิดเธอก่อนหน้านี้ สีหน้าเขาเริ่มเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง "ถึงนายจะปฏิเสธมันยังไง นายก็เป็นคนพูดมันออกมาอยู่ดี" "เธอฟังก่อนดิ..." "ไม่ต้องมาพูดเลย" แพรพลอยบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมของเขาก่อนจะเดินเข้ามาข้างในทันที มันเป็นเรื่องดีที่เข้าไม่พยายามตามเธอมา เพราะเธอเองก็ยังไม่อยากคุยกับเขาตอนนี้ โมโหโว้ยยยยยย!! แล้วอย่าหวังว่าเธอจะกลับห้องไปเจอเขาเร็วๆ นี้เลย!!! ซะเมื่อไหร่ล่ะ T.T ก็เธอไม่มีที่จะไปแล้วเนี่ย จะแอบไปอยู่หออิ้งก็ไม่ได้เพราะรายนั้นอยู่กับแฟน เธอก็ต้องกลับมาซุกหัวนอนที่หออยู่ดี ร่างเล็กยืนอยู่หน้าห้องนานสองนาน ยังทำใจไม่ได้ที่จะเข้าไปเจอหน้าเขา ในห้อง เธอยังไม่พร้อมคุยอะไรกับเขาตอนนี้เลย แกร๊ก! เธอตัดสินใจไขกุญแจเข้าไปในห้อง ภายในมืดสนิท แปลว่ารามิลยังไม่กลับมาซึ่งถือเป็นเรื่องดี? แพรพลอยเดินเข้าห้องตัวเองไป คืนนั้นทั้งคืนเธอไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องของใครอีกคน นี่ตกลงใครโกรธใครกันแน่น่ะห้ะ!! คนที่สมควรโกรธแล้วไม่ยอมกลับเข้าห้องน่ะต้องเป็นเธอสิไม่ใช่เขา คิดว่าเธอจะง้อหรือไง? ไม่มีทางอยู่แล้ว เขาสิสมควรจะง้อเธอ! ตลอดสามสี่วันที่ผ่านมารามิลไม่ได้กลับมานอนที่ห้องแต่อย่างใด เธอเองก็ไม่ได้ไปตามหาว่าเขาจะไปอยู่ไหน ชิ! จะไปอยู่ไหนก็เรื่องของเขาสิไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับเธอเลยเหอะ ทำไมต้องรู้สึกคันยุบยิบในใจด้วย แค่เพียงเขาไม่ยอมมาง้อเธอ นี่เขาจะเอาใช่ไหม!! เขาผิดก็ต้องมาง้อเธอสิ หายไปแบบนี้จะไม่รับผิดชอบสิ่งที่พูดไปใช่ไหมห้ะ!! (โกรธควันออกหู) "พลอยช่วงนี้แกเป็นไร เมนส์จะมาหรือไงห้ะ อารมณ์โคตรแปรปรวน" "แกอยู่เงียบๆ ได้ไหม? ฉันมีเรื่องให้คิดเยอะ" "อย่างแกมีเรื่องให้คิดเยอะด้วยเหรอ" เพื่อนสาวหรี่ตาอย่างจับผิดเธอ ก็เป็นอย่างที่อิ้งบอก เธอเหมือนหงุดหงิดตลอดเวลา ทั้งที่บอกกับตัวเองแล้วแท้ๆ ว่าจะปล่อยวางเรื่องของรามิล เขาไม่ง้อก็ช่างเขาดิ แต่พอหวนกลับไปคิดความหงุดหงิดก็โผล่มาอีก "เรื่องของฉัน หยุดเป็นโคนันสักวันเหอะอิ้ง" เรื่องนักสืบต้องไว้ใจอิ้ง เรื่องที่เธอเอาโทรศัพท์ของเบสมายังไม่ได้บอกอิ้ง แค่อ้างบอกว่าเปลี่ยนเบอร์เอาเคล็ดเท่านั้น ส่วนตัวเครื่องจะให้นางเห็นไม่ได้เด็ดขาด!! "ชิ ก็ได้ แล้วไหนบอกฉันว่าจะพาไปเดินงานประเพณีของมหาลัยแกไง ทำไมพาฉันมานั่งใต้ตึกคณะแกได้เนี่ย!" "รอเย็นๆ กว่านี้ก่อนได้ไหมมันร้อน" "นี่ก็เย็นมากแล้วเหอะ อีกหน่อยก็จะมืดแล้วด้วย ไปเหอะฉันอยากหาอะไรกินในโซนอาหารด้วย" พูดไม่พอเพื่อนสาวพยายามจะลากเธอไปยังโซนอาหารให้ได้ด้วย วันนี้ทางมหาลัยได้จัดงานประเพณีมีกิจกรรมมากมายหลายโซน ซึ่งจะเป็นการจัดการของแต่ละคณะ เธอเองก็ได้จัดในส่วนที่รับผิดชอบไปแล้ว เลยสามารถออกมาเที่ยวในงานได้ "คนเยอะมากเลยแกว่ามั้ยพลอย" "ก็ปกติแหละ เพราะคนนอกมหาลัยก็สามารถเข้างานได้ด้วย" "ถึงว่า...ฉันเห็นเด็กจากมหาลัยฉันมาเที่ยวเยอะเลย โอ๊ะ! นั้นมัน รามิลหรือเปล่า" แพรพลอยหันหน้าไปตามนิ้วที่อิ้งชี้ไป เมื่อได้ยินชื่อคนที่ทำให้เธอหงุดหงิดตลอดสี่วันที่ผ่านมา "เอ๊ะ แต่นั่นอยู่กับใครด้วยหว่า สวยโคตร" เธอมองดูรามิลที่ยืนอยู่กับผู้หญิงสวยอีกคนที่ใส่ชุดไทยถือป้ายคณะอยู่ เหอะ!! ที่ไม่ยอมกลับห้องไม่ยอมมาง้อเธอสงสัยจะไปอยู่กับคนนี้สินะ "ช่างเขาเหอะแก เราไปกันเถอะ" เธอเอ่ยพูดกับอิ้งเสียงแผ่ว แต่เพื่อนสาวกับยื้อตัวเองไว้ ดูก็รู้ว่า ยัยนี่อยากรู้เรื่องคนอื่นขนาดไหน!! "ไม่แก อย่าเพิ่งไป ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าหนุ่มฮอตมหาลัยฉันจะมีแฟนเป็นเด็กมหาลัยแกจริงไหม" เอิ่ม~ บอกแล้วเพื่อนเธอมันขี้เสื... เอ้ย! สงสัยไปหมด Rrrrrrr ไม่ทันที่เพื่อนสาวของเธอจะได้เดินเข้าใกล้รามิลเพื่อสืบสาวราวเรื่อง โทรศัพท์เจ้าหล่อนก็ดังมาเสียก่อน เธอยืนรออิ้งคุยโทรศัพท์จนบางจังหวะสายตาเธอก็ไปสบกับสายตาของรามิลที่ยืนอยู่ไม่ไกลเธอเท่าไหร่ กึก เขาและเธอสบตากันนิ่งจนเพื่อนสาวสะกิดแขนทำให้เธอผละจากเขาไป "พลอยฉันว่าฉันคงเที่ยวกับแกไม่ได้แล้ว" "ทำไมเหรอ" "แฟนฉันโทรตามจะเอารถเนี่ย ต้องไปก่อนแล้ว" "อ้าวเหรอ" "อือ ขอโทษด้วยละกันนะ" พูดจบอิ้งก็เดินย้อนกลับไปอีกทาง ปล่อยให้เธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิม อ้าววว แล้วแบบนี้เธอต้องเดินคนเดียวแล้วสิ แพรพลอยตั้งท่าจะเดินไปข้างหน้าต่อ แต่สายตาเจ้ากรรมก็ยังเหลือบไปมองรามิลอีกครั้ง ซึ่งเขาก็ไม่ได้เดินไปไหนยังยืนมองเธออยู่ที่เดิมโดยมีหญิงสาวสวยยืนอยู่ใกล้ๆ จะมามองกันทำไมน่ะห้ะ!! หงุดหงิดเขาจริงๆ คิดว่าเวลาจะทำให้เธอหงุดหงิดเขาน้อยลง แต่มาเห็นเขาอยู่กับคนอื่นแทนที่จะมาง้อเธอก็ ทำให้เธอหน้าตึงยิ่งกว่า!! ชิ แล้วเธอจะคิดเข้าข้างตัวเองทำไมว่าเขาหวงเธอกับเพื่อนเขา แบบนี้มันคงไม่ใช่แล้ว ไม่นานนักเมื่อเห็นว่าเธอไม่ขยับเดินไปไหน รามิลหันไปสะกิดสาวสวยข้างกายให้หันหน้ามาสบตากับเธอ ‘นะ นี่เขาจะสะกิดให้เธอคนนั้นเดินมาหาเธอทำไมเนี่ย!!!’

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more