พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงยาน ๆ เหมือนคนกำลังเมาเหล้า ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแดงก่ำ พร้อมกับจ้องไปยังใบหน้าสะสวยของเด็กสาวตาเป็นมันและผ่าวร้อน
“เอ่อออ หนูลงมาหาน้ำดื่มหนะค่ะ เดี๋ยวก็จะขึ้นไปนอนแล้ว นี่ลุงวัชรเมาหรือเปล่าคะ หน้าแดงมากเลย?”
มานิตาถามเขาด้วยสีหน้าและท่าทางที่เป็นห่วง เพราะเห็นพ่อเลี้ยงยืนเซ ๆ ไม่นิ่งมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว
“นิดหน่อยหนะ พอดีลุงโดนลูกค้ามอม”
เขาตอบเธอเสียงเรียบ ขณะพยายามควบคุมลมหายใจที่เริ่มคุกรุ่นและร้อนรุ่มของตัวเองไว้
ไม่ให้แสดงออกมาเมื่ออยู่ตรงหน้าของลูกเลี้ยงสาวสวยที่แอบมีใจให้มานาน
“งั้นลุงรีบขึ้นไปนอนพักเถอะค่ะ แม่หลับไปนานแล้ว เดินไหวมั้ยคะ?”
มานิตาพูดพลางเดินเข้าไปใกล้ ทำท่าจะพยุงแขนของเขาเอาไว้ เพื่อช่วยประคอง แต่วิชุวัชรกลับขยับกายกำยำออกห่างไปเสียอย่างนั้น ทำเอาเจ้าหล่อนถึงกับงงกับอาการของเขา
“ไม่ต้องหรอก ลุงเดินขึ้นไปเอง นิตาไปหาน้ำ
