“ผมรู้ทูนหัว ไม่ต้องพูดถึงมันอีกแล้ว”
“ไม่ค่ะ ฉันต้องพูด วันนั้นฉันเสียใจมากที่รู้ว่าคุณไม่ได้จดทะเบียนกับฉันด้วยความรัก แต่ที่ต้องจดก็เพราะว่าไม่มีทางเลือก หัวใจของฉันเจ็บปวด แต่ฉันก็ยังรักคุณอยู่ดี ฉันปฏิเสธคำขู่ของอาคุณไม่ได้ เมื่อเขาเอารูปพ่อที่นอนจมกองเลือดมาให้ดู ฉันสับสนมาก และสุดท้ายฉันก็เลือกที่จะทรยศคุณเพื่อช่วยพ่อเอาไว้ แต่มันก็ไม่สามารถช่วยพ่อเอาไว้ได้อยู่ดี พ่อตายเพราะไม่อยากให้ฉันลำบาก”
น้ำตาแห่งความอาดูรไหลพรากลงมาอาบแก้มของยาหยีอีกครั้ง คอร์เนลพรมจูบซับให้ด้วยความอ่อนโยน
“หยุดร้องไห้เถอะนะลูกหยี เรื่องมันผ่านมาแล้ว ยังไงเราก็ย้อนกลับไปแก้ไขมันไม่ได้ เรามาทำวันนี้ให้ดีที่สุดดีกว่านะ อยู่กับผม อยู่เป็นเมียคนเดียวในชีวิตของผม”
รอยยิ้มกระจ่างตาของคอร์เนลทำให้ความอิ่มเอิบแล่นเข้าไปสู่เนื้อหัวใจอย่างมหาศาล ในที่สุดก็มีวันนี้จริงๆ เหรอ วันที่คอร์เนลเอ่ยปากขอให้หล่อนเป็นผู้หญิ
