หนึ่งเดือนต่อมา...กับการที่ต้องพลัดพรากจากเพื่อนสนิท เมื่อลินดาไม่ยอมย้ายไปเรียนต่อที่มอสโกกับตนเอง
“ฉันคงคิดถึงเธอมากแน่ๆ เลยลินดา แน่ใจนะว่าจะไม่ไปด้วยกัน” ยาหยีน้ำตาซึมขณะยืนอำลาเพื่อนรักอย่างลินดาด้วยความอาลัยอาวรณ์
“ไปเถอะยายลูกหยี ฉันทิ้งโกวิทไปได้ที่ไหนกันล่ะ ฉันรักเขามาก ก็เหมือนกับที่เธอไม่สามารถอยู่ห่างจากพ่อเทพบุตรตาเขียวได้แม้แต่วันเดียวนั่นแหละ” ลินดาระบายยิ้มให้กับเพื่อนสนิท ดึงร่างอรชรเข้ามาสวมกอดเอาไว้แน่น
“ถึงแม้เราจะอยู่ห่างกัน แต่ฉันก็สามารถไปหาเธอที่มอสโกได้นี่ อย่าคิดมากน่า เธออยู่กับฉันก็ไม่มีความสุขเท่ากับอยู่ใกล้พ่อเทพบุตรตาเขียวหรอกน่า” ลินดาพยายามให้กำลังใจ แต่เพื่อนของหล่อนกลับร้องไห้โฮ เดือดร้อนถึงหล่อนที่ต้องรีบกวักมือเรียกคอร์เนลที่ยืนอยู่ห่างออกไปหลายเมตรให้เข้ามาช่วยปลอบใจ
“แต่ฉันอยากให้เธอไปด้วยนี่ ไปอยู่ด้วยกันนะลินดา”
“ลูกหยี...ร้องไห้ทำไมครับ”
