“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง ลาก่อนค่ะ” เมื่อรถจอดที่หน้าโรงแรม ยาหยีก็เอ่ยลาและจะก้าวลงจากรถ แต่เซอร์เกรีบเรียกเอาไว้เสียก่อน
“นายน้อยใจร้ายกับคุณมากใช่ไหมครับ”
หญิงสาวไม่สามารถเก็บกักน้ำตาได้อีกต่อไป มันทะลักออกมาอีกครั้งอย่างท่วมท้น ขณะพูดคร่ำครวญออกไปเสียงสั่นระริกจนคนฟังอดเวทนาไม่ได้
“เขาเกลียดฉัน...เขาบอกว่าเขาอาจจะไม่เคยรักฉันเลยก็ได้”
“ไม่จริงหรอกครับ นายน้อย...” เซอร์เกพยายามจะพูด แต่ก็ถูกยาหยีแทรก
“จริงค่ะ ทุกอย่างมันคือเรื่องจริง และฉันก็ยอมแพ้แล้ว ฉันจะไม่เข้าไปวุ่นวายกับเขาอีก เพื่อความสบายใจของเขา”
เซอร์เกนั่งมองยาหยีร้องไห้อยู่นานพอดูจึงพูดขึ้น
“แล้วคุณยาหยีจะกลับกรุงเทพฯ พรุ่งนี้เลยหรือเปล่าครับ”
ยาหยียิ้มทั้งน้ำตา
“ฉันก็อยากจะกลับพรุ่งนี้ใจจะขาด แต่ตั๋วเครื่องบินที่ซื้อไว้มันเป็นแบบไปกลับ และกำหนดกลับมันก็อีกสองวันข้างหน้า แต่รับรองนะ ฉันจะไม่เข้าไปใกล้ในรัศมีของคอร์เนลแน่
