คอร์เนลยืนพิงรถคันงามของตัวเองอยู่ด้วยความหงุดหงิด เมื่อเซอร์เกคนที่ขับรถมาให้เขาในวันนี้เดินหายเข้าไปในร้านขายของฝากชื่อดังของกรุงมอสโกนานเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ให้ตายเถอะ ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยต้องรอใครนานถึงขนาดนี้เลย จะมีก็แค่...ชายหนุ่มหยุดคิดเพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินตรงไปยังร้านค้าขนาดใหญ่ตรงหน้าด้วยความคับข้องใจ
แล้วเขาก็ได้เห็นเซอร์เกกำลังยืนคุยอยู่กับยาหยีและลินดาอย่างออกรสออกชาติ ซึ่งมันยิ่งกระตุ้นต่อมเดือดดาลของเขาให้ทวีความรุนแรงมากขึ้นยิ่งนัก
‘ให้ตายเถอะ ปล่อยให้เขารอแหง็กอยู่ที่รถ ตลกสิ้นดี’
คอร์เนลคำรามอยู่ในอกขณะก้าวเท้าเข้าไปสมทบ
“นึกว่านายตายไปแล้วซะอีกเซอร์เก”
“นายน้อย...เอ่อ...พอดีผมบังเอิญเจอคุณลินดากับคุณยาหยีก็เลยทักทายกันตามประสาคนเคยรู้จักน่ะครับ นี่ก็กำลังจะกลับแล้ว” เซอร์เกละสายตาจากใบหน้าของยาหยีมายิ้มให้กับคอร์เนลที่ใบหน้าบึ้งตึงราวกับโกรธใครมาสักร้อยชาต
