อังเดรแทบจะกระโดดลงมาจากรถเมื่อมันมาจอดที่หน้าคฤหาสน์ของตัวเอง ชายวัยกลางคนแทบจะวิ่งเข้าไปภายในตึก สายตากวาดมองหาบุคคลเป้าหมายอย่างร้อนรน เขาจะต้องเค้นคอมันให้สำรอกความจริงออกมาให้ได้
“เบรท ไอ้ยอดชายระยำมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน!” ตะคอกถามคนขับรถที่เดินสวนออกมาเสียงดุกระด้างน่ากลัว
“เห็นกำลังเก็บข้าวเก็บของอยู่ในห้องพักน่ะครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหน”
“แกตามฉันมา”
ใบหน้าของอังเดรเหี้ยมเกรียมขึ้นกว่าเดิมมากนัก เขารีบก้าวยาวๆ มุ่งหน้าไปยังห้องพักของยอดชายทันที และเมื่อมาถึง เขาก็เลือกที่จะพังประตูเข้าไป
“จะไปไหนหรือยอดชาย”
“นาย!”
เสื้อผ้าในมือร่วงหล่นสู่พื้นห้องด้วยความตกใจสุดขีด
อังเดรแสยะยิ้มร้ายกาจ เดินเข้าไปหายอดชายที่ตัวสั่นเทาด้วยท่าทางคุกคาม
“ฉันถามว่าแกจะไปไหนไง หูแตกหรือไง!”
“ผม...ผมจะไปหายาหยีครับ ผมคิดถึงลูก”
ความหวาดกลัวทำให้น้ำเสียงที่เล็ดลอดออกไปแต่ละคำมันช่างตะกุกตะ
