เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องเบาๆ ทำให้ร่างสองร่างที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนเตียงกว้างหยุดการเคลื่อนไหวลงชั่วขณะ คอร์เนลกัดฟันตะคอกถามออกไปด้วยความไม่พอใจ
“มีอะไร?”
“คุณอังเดรมาขอพบนายน้อยค่ะ”
เสียงของเชอรี่สั่นเทาจนยาหยีที่นอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของคอร์เนลอดสงสารไม่ได้
“อย่าดุนักสิคะ เดี๋ยวเชอรี่หัวใจวายกันพอดี”
ยิ้มประจบประแจงกับผู้ชายที่กำลังหน้าบูดหน้าบึ้งกิริยาคล้ายคลึงกับเด็กชายที่ถูกขัดอกขัดใจ เขาปรายตาลงมองหน้าหล่อน
“ก็ใครใช้ให้หล่อนมาขัดจังหวะของเราล่ะ ไม่เอา ผมไม่ยอม...ยังไงก็จะต่อสิ่งที่ทำไว้ให้จบ”
พ่อคนตัวโตทำท่าจะก้มลงมาดูดดื่มปลายถันสีกุหลาบของหล่อนอีกครั้ง หญิงสาวจึงต้องใช้มือบางดันแผงอกเอาไว้เต็มแรง
“อาจจะมีเรื่องด่วนก็ได้นะคะ”
อยากจะบอกเรื่องวันนั้นให้กับคอร์เนลฟังเหลือเกิน แต่ก็กลัวว่าเขาจะไม่เชื่อ ดังนั้นหล่อนจึงทำได้แต่เก็บเงียบเอาไว้ในอก
“คนอย่างอาอังเดรไม
