“นี่ครับนายน้อย สิ่งที่นายน้อยต้องการ”
คอร์เนลมองกล่องกำมะหยี่สีแดงกล่องใหญ่ตรงหน้าด้วยสายตาไร้ความรู้สึก มือหนาเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมาเปิดฝาออก แสงสีทองที่ต้องกับแสงไฟระยิบระยับพริบพราวราวกับแสงของดวงดาวกลางนภากว้าง มันเหมือนกับของจริงไม่มีผิดเพี้ยน
“ขอบใจมากเซอร์เก จะไปทำอะไรก็ไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียวตามลำพังสักพัก”
สีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลใจของคอร์เนลทำให้ทาสผู้ซื่อสัตย์อย่างเซอร์เกอดเป็นห่วงไม่ได้ นายน้อยต้องมีเรื่องที่คิดไม่ตกอยู่ในสมองอย่างแน่นอน
“ผมอาจจะไม่ฉลาดเท่าบิลเกตต์ แต่ไอคิวของผมก็เกือบร้อยห้าสิบนะครับ หากนายน้อยมีเรื่องทุกข์ใจ ระบายให้ผมฟังบ้างก็ได้ครับ ผมยินดีฟัง”
หนุ่มหล่อระบายยิ้มบางๆ ให้คนสนิทของตัวเอง ก่อนจะพูดออกมา
“ยาหยีสารภาพรักกับฉันเมื่อกลางวันนี้”
“สารภาพรักหรือครับ?”
“ใช่ เธอบอกว่ารักฉันมาก แต่ฉันรู้สึกว่าเธอมีอะไรในใจนอกจากคำว่ารักที่เธอบอกฉันมา ฉัน
