“ถ้าแกไม่บอก อาก็จะถามอยู่อย่างนี้แหละ หรือว่าต้องการให้อาไปถามเด็กคนนั้นเอาเอง”
คอร์เนลกัดฟันแน่น หายใจฟืดฟาดด้วยความหงุดหงิดเดือดดาลเต็มพิกัด ขณะที่อังเดรแสยะยิ้มอย่างผู้กำชัยชนะเอาไว้ในมือ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายฉลาดเฉียบแหลมและเพอร์เฟ็กต์ไปซะทุกเรื่องอย่างคอร์เนล ซีร์ยานอฟ จะมีจุดอ่อนกับเขาได้เหมือนกัน
“ถ้าคำตอบของผมมันจะทำให้คุณอาหายไปจากสายตาของผมได้โดยเร็วละก็ โอเค...ผมจะตอบ”
มือใหญ่สีแทนทั้งสองข้างยื่นไปข้างหน้า ก่อนที่คำพูดร้ายกาจต่อหัวใจของยาหยีจะกระเด็นออกมา
“นางบำเรอ...”
“แน่ใจหรือที่พูดน่ะ”
อังเดรหรี่ตามองหลานชายอย่างจับผิด ใบหน้าอวบอูมแทบจะซ่อนรอยยิ้มสะใจเอาไว้ไม่มิด
คอร์เนลไหวไหล่กว้างทรงพละกำลังของตัวเองน้อยๆ ก่อนจะย้ำชัดๆ ออกมาอีกครั้ง และมันก็ทำให้ยาหยีที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลังถึงกับเซทรุดแทบหมดแรง
“เธอเป็นนางบำเรอของผม...พอใจหรือยังครับคุณอา!”
จบคำพูดที่เต็มไป
