เสียงเคาะประตูดังสนั่นลั่นทุ่งแบบนี้ ไม่ต้องร้องถามออกไปก็พอจะรู้ว่าเป็นฝีมือของใคร ยาหยีรีบปาดน้ำตาทิ้ง ขณะเดินไปหยุดที่หน้าประตูห้อง ไม่ได้คิดจะเปิดต้อนรับพ่อคนเถื่อนที่กำลังทุบประตูปังๆ หรอกนะ แต่กำลังจะไล่เขาต่างหาก
“ไปให้พ้นนะคนเลว! อย่ามายุ่งกับฉัน”
“ถ้าไม่เปิด ผมพังเข้าไปแน่”
คอร์เนลไม่ได้แค่ขู่หรอก หญิงสาวรู้ดี แต่ความเจ็บปวดทำให้หล่อนกล้าที่จะท้าทายอำนาจเหี้ยมโหดของผู้ชายคนนี้
“ฉันไม่เปิด ต่อให้ตายก็ไม่เปิด!”
เสียงเคาะประตูเงียบลงแล้ว แต่ชั่วอึดใจเดียวเจ้าบานประตูไม้ที่ว่าแข็งแรงก็ถูกกระแทกเข้ามาจนกลอนที่ใส่อยู่หักงอ และคนตัวโตก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า
คอร์เนลยืนหน้าตาแดงก่ำอยู่ที่ช่องประตู ยาหยีรีบถดถอยหนีเข้าไปในห้อง แต่ก็ไม่มีวันหนีอุ้งมือมัจจุราชที่หล่อเหลาที่สุดในสามโลกอย่างคอร์เนลได้หรอก
“อย่าเข้ามานะ”
“ในเมื่อพยศนัก ผมก็จะปราบคุณให้เชื่องเอง มานี่”
เมื่อก้าวเข้ามาประชิ
