“นายน้อยเรียกผมมามีอะไรด่วนให้รับใช้หรือครับ”
เซอร์เกที่พึ่งจะก้าวข้ามธรณีประตูห้องเข้ามาเอ่ยถามหนุ่มหล่อที่กำลังยืนมองออกไปนอกหน้าต่างห้องด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
คอร์เนลหันกลับมาจ้องมองคนสนิทของตัวเองเขม็ง ใบหน้าสมบูรณ์แบบไร้ที่ติดุกระด้างน่ายำเกรงยิ่งนักจนคนมองอย่างเซอร์เกแทบจะหายใจไม่ทั่วท้อง
‘นายน้อยของเขากำลังโกรธ กำลังไม่พอใจ และแน่นอนว่ากำลังจะระเบิดมันออกมาในไม่ช้านี้’
“นายพูดอะไรกับยาหยี”
“ผมหรือครับ”
ยิ่งเซอร์เกอ้ำอึ้ง คอร์เนลก็ยิ่งเดือดดาล
“ก็นายนั่นแหละ! บอกมาว่าพูดอะไรกับเธอ”
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเกรี้ยวกราดขนาดนี้ด้วย ทำไมต้องรู้สึกเจ็บแค้นแทนแม่ผู้หญิงแพศยาอย่างยาหยีด้วยนะ
“ผม...”
“อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ เซอร์เก!”
คอร์เนลเค้นเสียงคำรามดุดัน เซอร์เกหน้าซีดเผือด มองนายน้อยของตัวเองด้วยความตื่นตกใจ คอร์เนลไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
“ผม...ผมเป็นห่วงนายน้อยคร
