เสียงแหบพร่าของคอร์เนลคำรามออกมา ขณะที่เขาสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแขนของหล่อน เขาจูบซับเหงื่อที่หน้าผากให้กับหล่อนเหมือนดังเช่นทุกครั้งที่ทำ ก่อนจะเชยคางหล่อนให้เงยหน้าขึ้นสบตากับนัยน์ตาสีเขียวจัดลึกล้ำ
“คุณน่ารักมากนะลูกหยี ผมไม่น่ามีงานสำคัญเลย”
ปากร้อนๆ ก้มลงมาหา สาวน้อยเผยอปากรับทันที กำลังจะแทรกลิ้นเล็กเข้าไปในอุ้งปากใหญ่ของเขา แต่คอร์เนลดันผละออกห่างเสียก่อน ออกห่างไปทั้งตัว ห่างเสียจนหล่อนเหน็บหนาว
“ผมไม่อยากกลับบ้านช้าไปกว่านี้”
เขาพูดขณะจัดการติดตะขอ รูดซิปกางเกง จากนั้นก็ใส่เข็มขัดหนังให้กลับเข้าสู่สภาพเดิม สาวน้อยมองการกระทำนั้นน้ำตาคลอ เขากำลังจะไปแล้วจริงๆ
“แต่งตัวนะ ผมจะไปรอที่รถ”
เขาเดินไปหยุดที่ปากประตูห้อง ขณะที่ยาหยียังยืนนิ่งอยู่ที่ผนังห้องในสภาพเปลือยเปล่าเช่นเดิม คอร์เนลกัดฟันแน่นกับภาพงดงามที่เห็น
“เพราะหากผมนั่งรอคุณอยู่ในนี้ มีหวังเราต้องจบกันบนเตียงอีกรอบแน่ๆ
