“ขอร้องอย่าทำอะไรลินดาเลยนะคะ ลินดาไม่ได้โกหก”
“คุณคิดถึงผมจนร้องไห้จริงๆ หรือ”
คอร์เนลถามย้ำเสียงนุ่มนวล ขณะใช้ความสามารถส่วนตัวดันร่างอรชรให้ถอยหลังตรงไปยังเตียงนอนขนาดสามฟุตครึ่งที่อยู่ไม่ไกลนักอย่างง่ายดาย
“ฉัน...เอ่อ...ฉัน...แค่รู้สึกอ้างว้างเท่านั้นเอง”
“รักผมหรือเปล่า”
คำพูดนี้ทำให้ยาหยีถึงกับเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาเบิกกว้าง กลีบปากเผยอแย้มเย้ายวนชวนให้ขยี้เหลือเกิน
“เอ่อ...”
“รักผมหรือเปล่า”
‘รักสิคะ รักมากด้วย’
สาวน้อยร้องตอบคนตัวโตภายในใจ แต่ข้างนอกใจหล่อนไม่อาจจะตอบเช่นนี้ออกไปได้ หล่อนไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดรักเขาด้วยซ้ำไป
“อีตัวไม่มีสิทธิ์หลงรักนายจ้างหรอกค่ะ”
“แล้วถ้าผมให้สิทธิ์นั้นล่ะ คุณจะรับมันไว้หรือเปล่า”
‘นี่เขากำลังล้อเล่นอะไรกับหล่อนหรือเปล่า เขากำลังจะปั่นหัวอะไรหล่อนหรือเปล่า ก็ไหนเขาบอกว่าหากหล่อนหลงรักเขาเมื่อไร ก็มีแต่หล่อนเท่านั้นแหละที่จะเจ็บปวด แต
