พริ้งพราวอ้อนวอนขอร้องไทม์อย่างสุดชีวิตที่จะได้อาบน้ำ เพราะไทม์นั้นใจแข็งดั่งหินผา ไม่ว่าเธอจะอ้อนให้ตายยังไงก็ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมท่าเดียว อ้างว่าไม่สบายยังอาบไม่ได้ เดี๋ยวไข้ขึ้นบ้างล่ะ ทั้งที่ความจริงตอนนี้เธอนั้นแทบจะไม่มีไข้เลยสักนิด
“ป๋าไทม์ พริ้งพูดจริงๆ นะคะ พริ้งเหนียวตัวอยากอาบน้ำ พริ้งไม่ได้อาบตั้งแต่เช้าแล้วนะ” ซบหน้าลงกับอกกว้างถูกไปถูมา
“ก็บอกแล้วไงว่าเธอไม่สบาย อาบไปไข้กลับมาอีกจะทำยังไง”
“ป๋าไทม์เอามือมาจับหน้าผากพริ้งสิคะ เห็นไหมว่ามันไม่ร้อนแล้ว” จับมือหนามาวางบนหน้าผากตัวเอง ทำหน้าออดอ้อนสุดชีวิตจนคนใจแข็งเริ่มใจอ่อนลงทีละนิดๆ
“แต่เธอเพิ่งหายไข้” พริ้งพราวเพิ่งรู้ว่าคนที่ชอบทำหน้านิ่งไม่ค่อยพูดในเวลาปกติ ตอนนี้นั้นขยันหาข้ออ้างมาตอบเธอทุกคำ
“กินยาดักไว้ก็ได้ค่ะ ไม่ไข้หรอก”
“ดื้อ” บีบจมูกรั้นอย่างมันเขี้ยว
“ก็ดื้อแค่กับป๋าไทม์นี่แหละค่ะ นะคะขออาบน้ำนะ สัญญาว่าจะไม่อ
