เมื่อล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเรียบร้อย พริ้งพราวก็เดินไปยืนอยู่ใต้ฝักบัวกำลังจะเปิดอาบน้ำ แต่ไทม์กลับเข้ามาดึงมือของพริ้งพราวออก
“ยังไม่หายไข้จะอาบน้ำได้ยังไง โตแล้วยังไม่รู้เรื่องอยู่อีก”
“ก็พริ้งเหนียวตัว”
“แต่เธอยังไม่หายดี”
“อาบน้ำอุ่นก็ได้นี่คะ ไม่เห็นเป็นไร”
“อย่ามาเถียงได้ไหมพริ้ง ทำไมชอบทำตัวดื้อ ไม่เชื่อฟังแบบนี้ เกิดไข้กลับขึ้นมาอีกจะทำยังไง คิดบ้างสิ ฉันไม่มีเวลามาดูแลเธอตลอดเวลาแบบนี้ งานการฉันก็มีทำ ไม่ได้ว่างขนาดที่จะเวลามาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้”
“ถ้าการที่คุณมาดูแลพริ้ง มาอยู่กับพริ้งมันลำบากคุณขนาดนั้น ก็กลับไปเลยค่ะ และต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมาหาพริ้งอีก เรื่องของคุณกับพริ้งก็จบกันแค่นี้ ไปเลย กลับไปเลย กลับไปสิ!” พริ้งพราวเสียงดังใส่ ผลักไทม์ให้ออกไปจากห้องน้ำ ทั้งโมโห น้อยใจ เสียใจ น้ำตาเจ้ากรรมก็พานจะไหล
“อย่ามางี่เง่าและทำให้ฉันโมโหนะพริ้ง เพราะเธออาจจะโดนแบบเมื่อวานอีกก็ไ
