พริ้งพราวนั่งเงียบมาตลอดทางหันหน้ามองไปยังข้างทางที่ไม่มีอะไรน่าสนใจมากเป็นพิเศษก็เหมือนทุกวัน ทว่าไม่นานตาของหญิงสาวเบิกกว้างขึ้นจากเดิม เมื่อเห็นรถยนต์ของไทม์เลี้ยวเข้าป้ายที่เขียนว่าโรงแรมม่านรูด หันกลับไปถามคนหน้านิ่งขรึม
“เข้ามาในนี้ทำไมคะ”
“ก็อยากเป่าเทียนไม่ใช่หรือไง ฉันกลัวเธอใจขาดตายก่อนที่จะถึงคอนโดก็เลยแวะให้ก่อน”
“หมายความว่ายังไง” ไทม์ไม่ได้เอ่ยอะไร ลงจากรถไปจ่ายค่าห้องกับเด็กของโรงแรมที่มารูดม่านปิดให้ จากนั้นก็เดินมากระชากประตูรถฝั่งที่พริ้งพราวนั่งอยู่ให้เปิดออก
“ลงมา”
“ไม่ พริ้งไม่ลง พริ้งจะกลับคอนโด” ไทม์ที่อารมณ์ไม่ดีอยู่ก่อนหน้าก็เริ่มจะหงุดหงิดมากขึ้นที่เห็นพริ้งพราวเล่นตัว ทำเหมือนไม่อยาก ทั้งที่เมื่อกี้ยังพูดอยู่เลยว่าอยากเป่าเทียนหนักหนา กระชากแขนเรียวดึงร่างบางให้ลงมาจากรถและเปิดประตูห้องเข้าไป
“ว้าย...ป๋าไทม์ ปล่อยพริ้งนะพริ้งไม่เข้า พริ้งไม่เอานะ พริ้งจะกลั
