2. ไม่สนอะไร
992 คำ
วันต่อมา_
"ตั้งใจทำงานให้ดีนะจ๊ะ ฉันจะเป็นกำลังใจให้" ปลาวาฬส่งเสียงอวยพรแต่เช้าตรู่ ยามที่ทานตะวันอยู่ในชุดพร้อมไปเริ่มงานวันแรก
"ขอบคุณค่ะ" น้ำเสียงหวานบอก พนมมือไหว้เคารพทางผู้ใหญ่ แล้วก้มสำรวจพวกเอกสารที่ต้องนำไปยื่นแก่บริษัท
"สู้ๆ นะทานตะวัน ถ้าไม่ดียังไง เปลี่ยนใจไปทำที่บริษัทพ่อพี่นะ" ใบบัวบอก นึกเอ็นดูอีกฝ่ายเหมือนน้องสาวคนนึง แต่โชคร้ายที่เธอได้น้องชายนิสัยต่างกันคนละขั้ว
"ค่ะคุณหนู" ใบหน้าจิ้มลิ้มเผยยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินแยกตัวไปทางประตูบ้านหลังครัว
"ทานตะวันเป็นเด็กดีจนแม่แอบสงสาร กลัวว่าถ้าไบเบย์กลับมาจะก่อเรื่องให้" ปลาวาฬพูด
"ใบบัวว่าไม่น่าจะได้เจอกันนะคะ ทานตะวันต้องไปทำงานแต่เช้า ส่วนไบเบย์ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นทำอะไรก่อน คุณแม่อย่าเพิ่งคิดมากเลยค่ะ"
บรื้น~ บรื้น~
"ขับช้าจังว่ะ! ทางเข้าหมู่บ้านกูออกกว้าง มึงจะชะลอทำไม?" ไบเบย์หันไปบอกทางพลขับ โชว์ใบหน้าหงุดหงิดอดนอนตลอดคืน เพราะปอร์เช่บังคับให้เขาต้องบินมาช่วงกลางดึก
"มันมีป้ายบอกอยู่นะเว้ยให้ชะลอ กูก็ทำตามกฎเนี้ย"
"มึงก็รู้บ้านกูรวย จะไปแคร์ทำไมว่ะ" เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจ ไล่สายตามองสองข้างทางไร้ผู้คนสัญจร หมู่บ้านหรูแห่งนี้ค่อนข้างใช้รถส่วนตัวมากกว่า เลยขับรถวิ่งใช้ความเร็วได้ตามใจต้องการ
"รวยไม่รวยไม่เกี่ยวเว้ย ถ้าโดนคุณอาดุ กูจะขำให้" ปอร์เช่บอก ไม่ใช่ว่าเขาจะรักษากฏระเบียบอะไร นอกจากช่วงนี้ยังโดนบุพการีควบคุมความประพฤติ
"ตลกแล้วมึง"
"แล้วไอบริษัทที่มึงเทคโอเวอร์มาเซอร์ไพรส์คุณอาน่ะ มึงจะเข้าไปจัดการเมื่อไหร่" คนบอกตั้งใจเปลี่ยนคำถาม เดี๋ยวอีกฝ่ายจะสนใจความเร็วรถอีก
"ให้กูหายเหนื่อยหน่อยสิว่ะ ทางไกลขนาดนี้อย่าบอกนะมีคนเดินได้ด้วย" นัยน์ตาคู่สีน้ำตาลเข้มมองหญิงสาวข้างทางแต่ไม่เห็นใบหน้า เพราะเธอถือแฟ้มเอกสารบังแสงแยงตา
"ยามหมู่บ้านมึงนี่ยังไงว่ะ ปล่อยพวกเซลล์มาขายประกันด้วย"
"ลองมาขายกับกูหน่อยไหมล่ะ" มุมปากหยักสีเข้มยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ยังมองสัดส่วนหญิงสาวข้างทาง ค่อนข้างจ้ำม่ำแลน่าฟัด ยกเว้นใบหน้าไม่ว่าชำเลืองยังไงก็ไม่เห็น
"มึงแน่ใจว่าจะซื้อประกัน?"
"ซื้อตัวดิ...หึ" น้ำเสียงเข้มหัวเราะพอใจ จนกระทั่งรถยนต์ของเพื่อนรักถึงลานจอดหน้าคฤหาสน์หลังโต
"กูไม่ลงนะ พอดีรีบไปหาม๊าเหมือนกัน" ปอร์เช่บอก ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะเสียมารยาท
"เออๆ ไว้เจอกันที่บาร์มึง"
"กลับมาแล้วเหรอลูก มาถึงไวจังเลยเนอะ" พอเห็นว่ารถยนต์แล่นจอด ผู้เป็นแม่รีบเดินนำมาก่อนพี่สาว ต้อนรับการกลับมาในรอบหลายปีของไบเบย์
"ยังง่วงๆ อยู่เลย" คนบอกโอบกอดมารดาแน่น พลางยกมือเกาท้ายทอยมองสำรวจรอบบ้าน หลังตัวเองติดใช้ชีวิตที่เมืองนอกจนชินแล้ว
"แม่เตรียมของกินไว้ให้ลูกเต็มเลยนะ ส่วนห้องเราก็เหมือนเดิม อยากได้อะไรขอให้บอก"
"ใจเย็นๆ ค่ะคุณแม่ ลูกชายคนเล็กกลับมาทั้งทีได้อยู่คุยกันยาวอยู่แล้วค่ะ" ใบบัวเอ่ยแซว
"มีอะไรต้อนรับน้องบ้างล่ะ ถ้าจะชวนไปไหว้พระไม่เอานะ รอบที่แล้วขาชาแทบเดินไม่ได้" คนบอกพูดเหน็บ มีอย่างที่ไหนพี่สาวชวนคนอย่างเขาเข้าวัด แล้วให้พระเทศน์บทยาวค่อนวัน
"อิอิ...ไปๆ เดี๋ยวคุณแม่ร้อน เข้าบ้านไปพักกันเนอะ"
"แล้วคุณพ่อไปไหน?" ไบเบย์ถาม ยักคิ้วทักทายทางบอดี้การ์ดคนสนิทที่บินกลับมาก่อน
"คุณพ่อรอเราอยู่ในบ้านแล้วน่ะ ว่าจะคุยเรื่องงานเยอะเลยนะ"
"หื้ม?...ผมต้องคุยจริงจังซะที" ร่างกำยำรีบเดินก้าวนำเข้าไปในบ้านก่อนใคร จนพบบิดาใบหน้าเรียบตึง เป็นท่าทางให้เขาสงบความใจร้อนลง
"เดินทางไวดีนะ" ฟอเรสต์ทักทายลูกชาย ส่วนมากท่านจะบินไปหาที่ฝรั่งเศส ทำอีกฝ่ายไม่ยอมกลับบ้านหลังนี้เลย
"ครับ คุณแม่บอกว่ามีเรื่องงานจะคุยกับผมเหรอ"
"ก็ใช่ จะให้เราเข้าไปรับช่วงบริหารค่ายมวยต่อกับบริษัท" ผู้เป็นพ่อโยนเอกสารปึกใหญ่ให้ลูกชายดู
"ผมมีเซอร์ไพรส์จะบอกอยู่เหมือนกัน"
"ว่ามา" ทั้งปลาวาฬและสามีมองหน้ากัน
"ผมเทคโอเวอร์บริษัทนึงได้ ผมตั้งใจแล้วว่าจะบริหารต่อ ไหนๆ มันก็เชื่อมกับบริษัททางที่นู้นด้วย" คนบอกตีหน้านิ่ง ควักมือเรียกแม่บ้านนำน้ำชาอุ่นๆ มาเสิร์ฟ มากกว่าทานน้ำเย็น ยังปรับสภาพความเป็นอยู่ไม่ได้
"คิดว่าทำอะไรอยู่?" ฟอเรสต์ตึงเสียงเรียบ
"ผมบริหารงานที่นู้นมาตั้งกี่ปี มันมาได้ไกลขนาดนี้แล้ว จะให้ทิ้งง่ายๆ เหรอ ทุกคนก็เห็นว่าผมประสบความสำเร็จขนาดไหน" คนบอกดันกองเอกสารคืนบิดา
"พ่อรู้ว่าแกเก่ง งั้นบอกมาหน่อยว่าไอบริษัทที่แกเทคโอเวอร์ได้ชื่อว่าอะไร"
"ผมจะตั้งชื่อว่าBBAY ครับ จำชื่อนี้ไว้ให้ดี มันต้องใหญ่ที่สุดในเอเชีย" คนเผยความมั่นใจ ตรงกันข้ามกับพี่สาวที่มองอย่างหมั่นไส้
"ถ้าแกตั้งใจขนาดนั้น ก็ตามใจ แต่หุ้นบริษัทของพ่อจะต้องมีชื่อแกบริหารด้วย หวังว่าจะรับผิดชอบได้ดีล่ะ"
"แน่นอนครับ ขอขึ้นไปนอนสักงีบหน่อยแล้วกัน โครตเมื่อยตัว" จู่จู่ร่างกำยำก็ดีดตัวลุก ยืดแขนบิดต่อสายตาบุพการี
"ข้างบนเลยจ๊ะ..ที่สำหรับลูก"
........................................
- ผู้เขียน
