3. ของขาด
806 คำ
บริษัทแห่งนึง_
"น้องทานตะวันจ๊ะ พี่แก้วคนนี้จะเป็นคนดูแลเราในช่วงทดลองนะ" พนักงานสาวบอก พร้อมกับชี้ป้ายชื่อบนอกแนะนำให้น้องใหม่ของบริษัทดู
"ค่ะ" น้ำเสียงหวานตอบรับ ส่งยิ้มให้อีกฝ่ายในวัยสี่สิบปีกว่าแต่ยังคงหุ่นสวยราววัยรุ่น
"เรามีหน้าที่คอยเคลียร์เอกสารช่วยพี่นะ ในตำแหน่งผู้ช่วยเลขา พอทราบดีใช่ไหมว่าอีกไม่กี่เดือนพี่ต้องลาไปคลอด"
"ค่ะ ทานตะวันทราบมาคร่าวๆ ถ้าตรงไหนที่ทานตะวันทำไม่ดี พี่แก้วบอกได้เลยนะคะ" เธอนั่งลงตรงหน้าห้องทำงานเจ้าของสถานที่ เคียงข้างกับโต๊ะทำงานของแก้ว
"ช่วงนี้เราต้องเคลียร์เอกสารหนักหน่อยนะ ระหว่างรอเจ้านายคนใหม่มาเยือน"
"อ้อ...แล้วตกลงชื่อบริษัทเปลี่ยนว่าอะไรคะ"
"ชื่อว่าBBAY จ้ะ น่าจะชื่อเจ้าของเลย เห็นว่าเป็นเจ้าพ่อบริษัทใหญ่ที่ฝรั่งเศสน่ะ จะดุเหมือนเจ้านายคนเก่าไหมไม่รู้" คนบอก เลื่อนกองเอกสารให้รุ่นน้องอ่านรายละเอียดคร่าวๆ
"ว่าแต่พี่แก้วคะ กองนี้หมายถึงให้เช็คถึงวันไหนคะ?"
"พี่รีบส่งด้วยสิ ขอวันนี้เลยนะช่วยๆ กัน"
"ค่ะ..." ลำคอเล็กแทบกลืนน้ำลายลงยากลำบาก ถึงจะมีผู้ร่วมงานจิตใจดี ยกเว้นหน้าที่การทำงานค่อนข้างสาหัส แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยามท่องในใจว่า ควรทำงานแล้วตั้งตัวให้ผู้อุปการะภูมิใจดีที่สุด
คฤหาสน์_
"จะออกไปเที่ยวอะไรเนี้ยไบเบย์! กลับมาวันแรกอยู่บ้านให้คุณแม่สบายใจหน่อยไม่ได้หรือไง!" ใบบัวบนต่อว่าน้องชายทันที ตอนที่เธอกำลังมาสำรวจว่าอีกฝ่ายปรับตัวอยู่ได้ไหม
ทว่าพอเปิดประตูเข้ามาดับพบว่าเขาแต่งตัวเตรียมออกเที่ยวกลางคืน แถมยังมีกลิ่นบุหรี่ลอยฟุ้งน่าสะอิดสะเอียน
"เชิญอยู่คนเดียวเถอะ ไอปอร์เช่โทรมาตามแล้ว จะรีบไป" ร่างกำยำคว้าเอาเสื้อเชิ้ตสีดำกริบมาใส่ บดบังรอยสักไม่ให้พี่สาวบ่นเพิ่ม ช่างน่าแปลกที่อายุเขาย่างวัยสามสิบปีกว่าแล้ว บุคคลรอบข้างยังทำเหมือนว่าเขาเป็นเด็กไม่รู้จักโต
"แต่ถ้าแกออกไปตอนนี้ คุณแม่ต้องตื่นแน่ๆ ช่วงนี้ก็ป่วยบ่อยด้วย อยากบาปเหรอ?"
"ผมว่าพี่ต่างหากนั่นแหละที่บาป คนจะออกไปหาความสุขมาห้ามเพื่อ?"
"ความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นน่ะสิ ถ้าออกจากบ้านไปคืนนี้นะ พรุ่งนี้เตรียมตัวไปช่วยงานคุณพ่อเลย ฉันจะยุให้ดู!"
"เป็นแม่เหรอไง?" คนบอก เผยอารมณ์เสียไปคว้ามวนบุหรี่มาคาบไว้ ก่อนจะหยิบไฟแช็คอันประจำ
"เป็นได้ก็เป็นไปแล้ว"
"น่าเบื่อจริงๆ พรุ่งนี้จะย้ายไปอยู่เพ้นเฮ้าส์ให้จบๆ แมร่ง!" ร่างกำยำกระตุกกระดุมออกอย่างหงุดหงิด ก่อนจะก้าวพ้นประตูห้องมาเดินเล่นข้างล่างแทน
เพราะเขาดันเหลือบเห็นแสงไฟใต้ประตูห้องของบุพการี เหมือนว่าพวกท่านรอจับผิดการกระทำลูกชาย
"ไอโดม!" น้ำเสียงเข้มตะโกนลูกน้องคนสนิท ตรงสวนข้างบ้านไร้แสงสว่าง
"ครับนาย"
"ของขาด...." หัวคิ้วดกยักขึ้นให้คนมอง แค่ปริปากนิดเดียวลูกน้องสนิทก็เข้าใจ
"จะให้ผมเรียกเข้ามาในบ้านเหรอครับ คุณท่านได้ลงโทษแน่ๆ "
"งั้นมึงบอกหน่อยกูมีวิธีอะไรบ้าง" ปากหยักพ่นควันสารนิโคตินพวยพุ่ง ยกแขนเท้าเอวสอบจ้องหน้าคู่สนทนา
"รีบขับรถออกไปดีไหมครับ แล้วค่อยกลับเร็วหน่อย คุณท่านน่าจะพอเข้าใจได้"
"แล้วถ้ากูโดนด่าล่ะ มึงจะมาฟังแทนกูไหม" จู่จู่เขาก็หันไปเห็นรั้วหน้าบ้านเปิดและปิดลง ในช่วงเวลาเกือบห้าทุ่มไม่น่ามีคนเข้าออกได้
"เด็กรับใช้ในบ้านครับ คุณท่านรับมาเลี้ยง" โดมบอก เขาบินกลับมาก่อนเจ้านายย่อมรู้ทุกการเคลื่อนไหวในบ้าน
"รับมาเลี้ยงแบบไหนว่ะ?"
"ส่งเสียเรื่องเรียนจนจบเลยครับ น่าจะไปทำงานวันนี้วันแรก"
"กูไม่เคยรู้มาก่อนได้ไง" นับว่าเป็นเรื่องแรกที่ครอบครัวไม่เคยให้บอกเขารู้
"คงไม่อยากให้นายรู้นะครับ เห็นว่าคุณท่านรักเหมือนลูกเลย คอยตามรับส่งไปพร้อมกับคุณใบบัว"
"งั้นเหรอ..มึงไปซะ กูจะสูดอากาศหน่อย" โชคดีที่เขามีเงินสดติดมาในกระเป๋ากางเกงยีนส์ เลยพอคิดอะไรออกกับความอัดอั้นในเป้าตุง ร่างกำยำสูดรับสารนิโคตินรอบสุดท้าย ก่อนจะปล่อยมันพวยพุ่งเต็มไปทั่วสวนดอกไม้ของมารดา
...................................
- ผู้เขียน
