ฉันงุนงงกับคำพูดของพี่ติณไม่น้อย แต่ก็มีหวังว่าเขาจะยอมคืนอิสระให้ เพราะถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้ยินคำว่าจะรับผิดชอบออกมาจากปากของเขา แล้วก็เหมือนว่าจะไม่ได้ยินดีอะไรที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคน
“หนูขอตัวก่อนนะคะ”
“เธอยังไม่ได้บอกฉันว่าไปไหนมา ?” พี่ติณวนกลับมาถามคำถามเดิมอีกครั้ง
“ก็บอกแล้วไงคะว่าไปทำแท้งมา”
“ตอบดีๆ ได้ไหมน้ำมนต์”
“ลืมไปแล้วหรอคะ หนูเคยพูดว่าถ้าหนูท้องหนูจะทำแท้ง พี่ติณเองก็บอกให้ลองดูหนิ”
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะทำลง” พูดจบพี่ติณก็เดินมาใกล้ๆ แต่ฉันเลือกถอยหนี
“ถึงตอนนี้หนูจะยังไม่ทำแต่มันก็ไม่แน่หรอกค่ะ ในเมื่อยังไงพี่ติณก็ไม่ได้ต้องการให้เขาเกิดมาอยู่แล้ว”
“ฉันบอกไปเมื่อไหร่ว่าไม่ต้องการ ?”
“เรื่องบางเรื่องการกระทำมันสำคัญมากกว่าคำพูดอีกนะคะ”
“……”
“ถ้าเด็กคนนี้ต้องเกิดมาแล้วเจอกับความเจ็บปวดแบบหนู ก็อย่าให้เขาเกิดมาจะดีกว่าค่ะ”
หมับ!! ฝ่ามือหนาของพี่ติณค
