“มะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ไหนบอกว่าจอดรถรออยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัยไง”
“ถ้าไม่มาดักรอคงไม่ได้ยินอะไรดีๆ แบบนี้”
“…….” แบบนี้เรียกว่าแผนแตกหรือเปล่า ฉันไม่มีโอกาสแก้ตัวได้เลยเพราะพี่ติณคงได้ยินทั้งหมด
“กลับไปคุยกันที่บ้าน”
แขนของฉันถูกพี่ติณกระชากให้เดินตามเขามาที่รถ ย้ำว่ากระชาก! นั่นจึงทำให้อารมณ์ของฉันมันเริ่มเดือด
“จะรุนแรงทำไมคะ บอกกันดีๆ ก็ได้” ฉันสะบัดแขนออกจากมือของพี่ติณอย่างไม่ชอบใจ
“คุยดีๆ แบบที่เธอคิดจะหนี ?” พี่ติณถามกลับมาอย่างหาเรื่อง เขาจ้องหน้าฉันเขม็ง “เป็นเด็กหรือไง”
“พี่ติณนั่นแหละเป็นเด็กหรือไง!!”
ฉันตวาดถามกลับจากนั้นก็รีบเดินตรงมาที่รถโดยทีพี่ติณเดินตามมาติดๆ
#บ้านของพี่ติณ
พอขึ้นมาบนห้องพี่ติณก็เริ่มถามเข้าประเด็นที่ฉันคิดจะหนี ตอนนี้เขากำลังยืนเท่าเอวอยู่ตรงหน้าของฉันที่นั่งบนปลายเตียง
“คิดแบบนั้นมานานเท่าไหร่แล้ว ?”
“นานแล้วค่ะ คิดตลอดเวลา”
“แต่
