คำตอบของพี่ติณทำให้ฉันแน่นิ่งไป เขาเชื่อคำพูดของฉันแล้วหรอ เชื่อสิ่งที่ฉันบอกเรื่องอุบัติเหตุในครั้งนั้นแล้วใช่ไหม
แล้วทำไมไม่พูดมันออกมาเลยว่าเจออะไรที่บ้านของอากิต ทำไมต้องถามว่าฉันไม่อยากรู้หรอ
“ปล่อยได้แล้วค่ะ มันอึดอัด” ฉันที่เงียบไปครู่หนึ่งเริ่มดิ้นอีกครั้ง
“ถ้าฉันปล่อยเธอจะยอมคุยกันดีๆ หรือเปล่า”
“กำลังขอร้องอยู่หรอคะ เป็นแบบนี้ดูไม่ใช่พี่ติณเลยนะ” ฉันถามแบบประชด
“…ฉันกำลังพยายาม”
“อย่าฝืนเลยค่ะ เป็นแบบเดิมก็ดีอยู่แล้วหนูจะไม่เรียกร้องขอให้พี่ติณมาใจดีกับหนูเพราะลูก”
พี่ติณเงียบไปครู่ใหญ่เลย ฉันเองก็ยังคงดิ้นบนตักแกร่งอยู่อย่างนั้นแต่ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุดพ้นสักที
“ฉันโง่มากใช่ไหมที่เชื่อสิ่งผิดๆ มาตลอด” หลังจากที่เงียบไปนานพี่ติณก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง
“ไม่หรอกค่ะ แค่พี่ติณไม่ควรทำร้ายหนูขนาดนี้ ไม่ควรทำร้ายเฮียเหนือด้วย แล้วก็ควรรับฟังคนอื่น ไม่ใช่เอาแต่จมปักกับอะไรผ
