“มันคงสายไปจริงๆ สินะ” พี่ติณถอนหายใจออกมาหนักๆ เขายังคงซุกหน้าตรงหน้าอกของฉันอยู่อย่างนั้น
“คิดดูสิคะว่าพี่ติณใจร้ายกับหนูมากเกินไปหรือเปล่า ทั้งที่หนูอดทนมาตลอด มันผิดหรอคะถ้าวันนึงหนูไม่อยากจะทนแล้ว”
“ฉันไม่ได้โทษว่าเธอผิด” พี่ติณเงียบไปครู่ใหญ่ เราต่างก็เงียบผ่านไปสามนาทีได้เขาก็พูดขึ้นมาอีก “การ์ดพวกนั้นที่เธอเขียนให้วันเกิดฉันมันยังอยู่”
“เผาทิ้งไปแล้วไม่ใช่หรอคะ” ฉันถามอย่างแปลกใจ วันนั้นฉันเห็นกับตาว่าพี่ติณเผามันทิ้งแล้ว
“ใช่ฉันเผามัน แต่พอเธอกลับไปฉันก็รีบดับไฟแล้วเก็บมันไว้เหมือนเดิม”
“……”
“ฉันพยายามไม่ใส่ใจของพวกนั้น แต่ทำไม่ได้ เหมือนกับที่ฉันพยายามจะไม่ใส่ใจเธอ แต่ที่ผ่านมาฉันก็ทำไม่ได้”
“มะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะ หนูรำคาญ” ฉันบอกปัดรำคาญทั้วที่หัวใจตอนนี้ทันกำลังเต้นรัว
“เสียงหัวใจจองเธอมันกำลังเต้นแรง เป็นเพราะฉันหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ ไม่ใช่เพราะพี่ติณ” ฉันรีบ
