เช้าวันต่อมา
เมื่อคืนจบด้วยการที่พี่ติณยอมไปนอนที่ห้องของตัวเองเพราะฉันยืนยันที่จะไม่ให้เขานอนด้วย
วันนี้ฉันมีเรียนแค่ช่วงเช้า เพื่อนๆ ก็ถามว่าเมื่อไหร่จะย้ายไปต่างประเทศ จริงๆ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะไปเมื่อไหร่เพราะติดต่อกับพ่อไม่ได้ โทรศัพท์ก็ไม่มี จะไปหาพ่อพี่ติณก็ให้ลูกน้องคอยเฝ้าตลอดเวลา
“ยัยน้ำมนต์แกไม่กลับบ้านก่อนหรอ มันรู้สึกอึดอัดอยู่นะ” แอนนากระซิบถาม ที่ถามแบบนี้ก็เพราะว่าพี่ติณนั่นแหละให้ลูกน้องมาคอยตามฉัน
ตอนนี้ฉันกับเพื่อนกำลังนั่งกินชาบูในห้างกันอยู่ที่ห้างและมีลูกน้องของพี่ติณไม่ต่ำกว่าห้าคนกำลังยืนคุมอยู่หน้าร้าน
“นั่นสิ ถ้าไม่อยากกลับตอนนี้แกก็ช่วยบอกให้พวกเขายืนรอก่อนก็ได้ คนอื่นมองกันเยอะฉันอาย” ใบข้าวพูดเสริม
“ฉันบอกตั้งแต่มาแล้วว่าไม่ต้องตาม มันก็เป็นอย่างแกเห็น พวกนั้นไม่ฟังฉัน ฟังแต่พี่ติณคนเดียว”
“เขากลัวแกจะหนีหรอถึงได้ให้คนมาเฝ้าแบบนี้น่ะ”
“อื้อ”
“พี
