เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงพี่ติณก็ยังนั่งหน้าด้านอยู่ เขานั่งที่โซฟาเงียบๆ แบบเจียมตัว เพราะฉันออกคำสั่งว่าห้ามรบกวน
แกร็ก! เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามาเรียกความสนใจให้ฉันหันมอง คนที่เดินเข้ามาพร้อมกับกระเช้าผลไม้ทำเอาฉันตกใจมากๆ เพราะคือเฮียเหนือ
เฮียเดินมาหยุดข้างๆ เตียงที่ฉันนอนอยู่ ก่อนจะเหลือบมองพี่ติณ
“พ่อบอกหรอคะว่าหนูเข้าโรงพยาบาล” ฉันถามเฮียเหนือ
เสียงของฉันทำให้เฮียหันกลับมา “อืม”
“แล้วรินไม่มาด้วยหรอคะ”
“ดูลูกอยู่ที่บ้าน”
“อื้อ หนูลืมไปเลย ไม่ได้ไปเยี่ยมหลานเลยค่ะ ฝากบอกรินด้วยนะคะว่าถ้าออกจากโรงพยาบาลแล้วหนูจะไปเยี่ยม”
เฮียพยักหน้าตอบแล้วถามฉัน “มันมาเฝ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”
“ไม่รู้ค่ะตื่นมาก็เจอแล้ว ช่วยเรียก รปภ. มาลากตัวเขาไปก็ดีนะคะ รำคาญ!”
บุคคลที่ฉันกับเฮียกำลังเอ่ยถึงอยู่คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่ติณ
“ท้องเมื่อไหร่ไม่เห็นบอกเฮีย” เฮียเหนือถามก่อนจะพูดต่อโด
