“ร้องไห้ทำไมอีกวะ!!” พี่ติณมองเห็นน้ำตาที่พวงแก้มของฉัน ทำให้เขาสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
“จะทำอะไรก็ทำไปสิคะจะมาสนใจหนูทำไม อึก~”
“คิดว่าฉันจะมีอารมณ์หรือไง!!”
“ไม่มีอารมณ์ก็ปล่อย อึก หนูจะกลับห้อง” ฉันดันแผงอกแกร่งของพี่ติณออกแต่เขาก็ไม่ยอมลุกขึ้นไปไหน
“กับไอ้เวรนั่นเธอร้องไห้จะเป็นจะตายแบบนี้ไหม ?” สายตาของพี่ติณมันกำลังดูถูกฉัน จากนั้นเขาก็พูดต่อ “หรือยอมอ้าขาให้มันเอาง่ายๆ”
“พี่วินไม่ได้ใจร้ายแบบพี่ติณ อึก~”
หมับ! เพียงแค่ฉันพูดคำนั้นออกไปพี่ติณก็ยกมือขึ้นมาบีบปลายคางฉันแน่น
“อย่าพูดชื่อมันต่อหน้าฉัน”
พี่ติณปล่อยมือจากปลายคางของฉันก่อนจะเลื่อนลงมาปลดตะขอกางเกงของฉันแล้วดึงมันออกไปให้พ้นเรียวขาโดยที่ฉันทำได้แค่นอนนิ่งๆ ไม่ขัดขืนอะไร แถมยังถอดเสื้อออกรอเขาด้วย จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาถอดให้ฉัน
“เอากับมันได้ป้องกันหรือเปล่า” พี่ติณกัดฟันถาม
ฉันยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้
