ฉันกำที่ตรวจครรภ์ในมือแน่น ลมหายใจเริ่มติดขัดเมื่อพี่ติณค่อยๆ โน้มตัวลงมา ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา มันช่วยชีวิตฉันเอาไว้
พี่ติณหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายแล้วปรายตามองฉันอยู่
( ครับอา )
เขาหันหลังเดินออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอกห้อง มันทำให้ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นก็รีบเอาที่ตรวจครรภ์ซ่อนไว้ใต้หมอนทันที
แต่ที่เป็นปัญหาใหญ่คือฉันจะไปหายาที่ไหนมาอ้างกับพี่ติณ ในห้องนี้ไม่มียาอยู่เลย
ด้วยความที่คิดอะไรไม่ออกฉันจึงตัดปัญหาด้วยการวิ่งมาเข้าห้องน้ำเพื่อหลบพิรุธ เพราะคิดว่าถ้าหากพี่ติณคุยกับอาของเขาเสร็จต้องเดินกลับมาแน่ๆ
“น้ำมนต์” เสียงทุ้มเข้มของพี่ติณเอ่ยเรียกชื่อฉันอยู่ด้านนอก
หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวๆ ฉันจะให้พี่ติณเห็นที่ตรวจครรภ์ไม่ได้ ไม่รู้ว่าผลจะออกมายังไงเขาก็ไม่มีสิทธิ์จะรับรู้อะไรทั้งนั้น
“น้ำมนต์” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อฉันอีกครั้ง
“นะ หนูเข้าห้องน้
