ฉันไม่ยอมไปเปิดประตูให้พี่ติณเอาแต่นั่งร้องไห้ไม่ได้สติ มันโทษใครไม่ได้นอกจากตัวฉันเองที่ไม่คำนึงถึงเรื่องนี้ หากว่าฉันป้องกันอย่างจริงจังตั้งแต่แรกเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น
( แกใจเย็นๆ นะน้ำมนต์แล้วตั้งสติ บ้านพี่ติณอยู่แถวไหนเดี๋ยวฉันจะไปหา )
( ขะ เขาอยู่หน้าห้อง อึก~ ใบข้าวถ้าพี่ติณเปิดประตูเข้ามาแล้วฉันจะทำยังไง )
( แกต้องตั้งสติร้องไห้แบบนี้มีหวังโดนสงสัยแน่ๆ )
( เขาต้องถามว่าฉันร้องไห้ทำไม อึก~ )
( แกไปเปิดประตูแล้วอ้างไปก่อนว่าหมาตายหรืออะไรก็พูดไป ส่งโลเคชั่นมาด้วยนะ )
( อื้อ อึก~)
ใบข้าววางสายไปฉันจึงรีบส่งโลเคชั่นให้เธอ ก่อนจะเช็ดน้ำตาออกจากแก้มพยายามตั้งสติแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตูให้พี่ติณ
เมื่อประตูถูกเปิดออกก็เห็นกับใบหน้ายักษ์ของพี่ติณที่จ้องฉันเขม็ง แต่สายตาก็ดูอ่อนลงเมื่อมองเห็นคลาบน้ำตาที่พวงแก้มของฉัน
“ร้องไห้ ?”
“มะ หมาที่บ้านตายค่ะ หนูเสียใจเลยร้องไห้” ฉั
