ที่เตียงคนป่วยในห้องพิเศษ อาทิตย์กุมมือของมารดาเอาไว้แน่น สายตาของเขาไม่มองไปทางไหนนอกจากใบหน้าอันซีดเซียวของท่านเท่านั้น
หลังจากได้รู้ความจริงจากหมอประจำตัวของท่าน ว่ามารดาของเขามีเนื้องอกในสมองและควรจะได้รับการผ่าตัดมาตั้งนานแล้ว แต่ท่านก็ปฏิเสธการผ่าตัดมาตลอด เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าท่านป่วยซึ่งอาจจะส่งผลต่อธุรกิจ เนื่องจากท่านยังไม่ได้แต่งตั้งอาทิตย์ให้ขึ้นดำรงตำแหน่งประธานบริษัทตามที่ตั้งใจไว้
“คุณซันคะ” เหมือนฝันโอบไหล่ของเขาแล้วลูบเบาๆ
“ผม...ไม่เคยรู้เลยว่าแม่ป่วย คงเป็นเพราะผมพยายามที่จะอยู่ไกลจากท่านให้มากที่สุด ก็เลยไม่เคยสังเกตเห็นความผิดปกติ พอได้มานั่งมองท่านแบบนี้ ผมถึงได้รู้ว่าท่านผอมลงมาก เส้นผม...ก็บางลง มือที่เคยมีน้ำมีนวลก็ดูซีดเซียว”
“คุณ...ไม่ได้เกลียดท่านใช่มั้ยคะ”
“เกลียดเหรอ? ไม่หรอก ผมไม่เคยเกลียดท่าน มีแต่ท่าน...ที่เกลียดผม”
“ไม่จริงหรอกค่ะ ท่านรักคุณซันมาก
