“แล้วตาซันไม่เป็นอะไรใช่มั้ย เค้าร้องไห้และเจ็บปวดรึเปล่า”
“ค่ะ เค้าเสียใจ เจ็บปวดและร้องไห้ เค้าเอาแต่พูดว่าขอโทษท่านซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่รู้ว่าเข้าใจท่านผิดมาตลอด”
“โธ่ ตาซันลูกแม่ เธอไม่น่าไปบอกเค้าเลย ให้เค้าเข้าใจผิดอย่างนี้ต่อไปก็ยังดีกว่าต้องรับฟังความจริงที่เจ็บปวดแบบนั้น”
“คุณซันโตแล้วนะคะ เค้ามีสิทธิ์จะได้รู้ความจริง อีกอย่างหนูก็สัญญากับท่านไว้แล้วว่าจะทำให้ทั้งสองคนปรับความเข้าใจกันก่อนที่หนูจะไป”
“ถ้าเธอไม่อยากไป...”
“ไม่ค่ะ หนูอยากไป”
“แต่ลูกฉันสารภาพรักเธอแล้วไม่ใช่เหรอ หรือว่าเธอยังไม่ได้บอกรักเค้าอีก”
“หนูเองก็บอกเค้าไปแล้วค่ะว่าหนูรักเค้ามาตลอด แต่ที่หนูต้องไป เพราะหนูอยากให้เค้าได้ใช้เวลาอยู่กับท่าน ได้ดูแลท่านมากกว่าที่จะมาดูแลหนู”
“เหมือนฝัน...” ท่านมองเธอด้วยความตื้นตันใจ
เหมือนฝันยื่นมือไปกุมมือท่านเอาไว้แล้วส่งยิ้มอ่อนโยน
“คุณซันน่ะ โชคดีมากนะคะที่เค้ายังเหลือ
