ตอนที่ 3 คนช่างแกล้ง
1086 คำ
บอกแล้วอาทิตย์กับกุลวุฒิก็ลุกขึ้นแล้วช่วยกันลากตัวจิณณ์ไปนั่งแทนที่พวกเขา ส่วนสองหนุ่มก็หย่อนก้นลงนั่งข้างๆ ดารภาแทน ก่อนจะเสิร์ฟเครื่องดื่มสุดพิเศษให้กับเธอแล้วปล่อยให้จิณณ์นั่งจ้องจนตาแทบจะถลนออกมาอยู่แล้ว
“เต้นรำกันหน่อยมั้ยครับน้องดาว เพลงนี้เพราะดีพี่ชอบ”
กุลวุฒิบอกเมื่อได้ยินเสียงเพลงรักเพลงหนึ่งถูกเปิดขึ้นมา
“แต่ดาวเต้นไม่เป็นนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่สอนเอง มาเถอะ” แล้วเขาก็คว้ามือบางขึ้นมาก่อนจะพาเธอไปยืนอยู่กลางห้อง ก่อนจะนำมือข้างหนึ่งของเธอมาโอบที่เอวเขา ส่วนอีกข้างก็ทาบลงมาบนอกแกร่ง เล่นเอาจิณณ์ถึงกับต้องกัดฟันกรอดๆ อย่างหัวเสีย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งมองเท่านั้น
“ค่อยๆ ก้าวตามพี่แบบนี้นะครับ แล้วก็...”
เขากระซิบบอกอะไรบางอย่างกับหญิงสาว ก่อนที่ดารภาจะพยักหน้ารับโดยมีสายตาของอาทิตย์และจิณณ์มองตามอยู่ตลอด
“กูว่าดูไปดูมา สองคนนี้ก็เหมาะกันดีนะ มึงว่ามั้ย”
อาทิตย์แกล้งบอก จิณณ์จึงได้หันขวับมาทันที
“มึงหุบปากไปเลยไอ้ซัน คนยิ่งหงุดหงิดอยู่”
“เอาน่า ก็ให้น้องมันได้สนุกบ้าง ชีวิตจะได้มีสีสันไง มึงทำกับเค้าไว้เยอะอยู่นา ให้เค้าเอาคืนแค่นี้จะเป็นไรไปวะ”
“มึงลองมีเมียแล้วเมียมึงไปเต้นรำกับคนอื่นดูบ้างสิ มึงจะได้รู้ว่ามันเป็นยังไง”
“แหม เรียกเมียซะเต็มปากเต็มคำมึงแต่งกับน้องเค้าตอนไหนวะ ทำไมกูไม่ได้ไปร่วมงาน”
“อีกไม่นานก็แต่ง มึงตัดชุดรอไว้ได้เลย เฮ้ย! ไอ้กุล มึงจะทำอะไรดาว!” จิณณ์ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นกุลวุฒิทำท่าเหมือนจะจูบดารภา เขาจึงได้รีบเดินเข้าไปจับทั้งสองคนแยกออกจากกันทันที
“อะไรของมึงเนี่ยไอ้จิณณ์ กูสอนน้องเต้นรำอยู่ไม่เห็นเหรอ”
“สอนเต้นอะไรของมึง เห็นอยู่ว่าปากมึงแทบจะแตะกับปากดาวอยู่แล้ว พอเลยๆ เลิกเล่นแบบนี้กูทนไม่ไหวว่ะ ใจจะขาดแล้วเนี่ย”
ได้ยินจิณณ์บอกอย่างนั้นดารภากับกุลวุฒิก็ยิ้มให้กันอย่างขบขัน เพราะเขากระซิบบอกเธอว่าเขาจะแกล้งทำเป็นเหมือนจะจูบเธอ ดูว่าจิณณ์จะยังนั่งดูเฉยๆ ต่อไปได้อีกหรือเปล่าแล้วผลก็ออกมาอย่างที่เห็น
“แหม ถึงกับใจจะขาดเลยเหรอครับท่าน เวอร์ไปรึเปล่า”
อาทิตย์ลุกขึ้นมาโอบไหล่กุลวุฒิแล้วมองหน้าจิณณ์อย่างหมั่นไส้
“พวกมึงเลิกเล่นแบบนี้เลยนะ ไม่งั้นกูจะพาดาวกลับจริงๆ ด้วย”
“อย่าเพิ่งกลับสิคะ ดาวกำลังสนุกเลย” เธอส่งยิ้มอ้อน
“แต่พี่ไม่สนุกเลยสักนิด”
“เอาน่าไอ้จิณณ์ มึงก็คิดซะว่านี่เป็นการซ้อมปาร์ตี้สละโสดของน้องดาวเค้าไง ยังไงน้องเค้าก็รักมึงคนเดียว พวกกูก็แค่อยากทำให้น้องเค้าสนุกก็เท่านั้นเอง มาครับน้องดาว มาเรียนเต้นรำกันต่อดีกว่า”
กุลวุฒิคว้ามือดารภาและดึงเธอมายืนข้างเขาอีกครั้ง ส่วนอาทิตย์ก็รีบไปดึงจิณณ์เอาไว้
“มึงไปนั่งไอ้จิณณ์”
“ไม่เอา”
“ดื้อว่ะแม่ง”
“เออ กูจะดื้อ ดีกว่าจะยอมปล่อยให้พวกมึงลวนลามดาวแบบนี้อีก”
“ลวนลามอะไร แค่เต้นรำกันสนุกๆ น่า มึงอะคิดมากเกินไป ยังไงน้องดาวก็เด็กมึง พวกกูไม่คิดอะไรเกินเลยหรอก หรือว่ามึงไม่ไว้ใจพวกกูสองคน เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีไอ้จิณณ์” กุลวุฒิถาม
“ไม่ใช่ว่ากูไม่ไว้ใจ แต่กูแค่ไม่ชอบ พวกมึงเข้าใจกูหน่อยไม่ได้เหรอ หรือพวกมึงชอบให้ผู้ชายคนอื่นมาแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงของพวกมึงกันล่ะ”
“เอาเถอะค่ะ อย่าทะเลาะกันเพราะดาวเลยนะคะ ถ้าพี่จิณณ์ไม่โอเคดาวกลับก่อนดีกว่าค่ะ”
“อ้าวน้องดาว จะกลับเลยเหรอครับ” อาทิตย์ถามและจิณณ์ก็รู้สึกตัวว่าเขาคงทำให้เธอหมดสนุกแล้ว
“ค่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกพี่นั่งดื่มกันไปนะคะ ดาวกลับเองได้”
“ไม่ได้นะดาว พี่พาดาวมาก็ต้องพาดาวไปส่งสิ” จิณณ์รีบบอก
“ไม่เป็นไรค่ะ พวกพี่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว นั่งดื่มด้วยกันไปดีกว่าแล้วก็ไม่ต้องทะเลาะกันแล้วนะคะ ดาวไม่อยากเป็นต้นเหตุให้เพื่อนต้องผิดใจกัน”
“พวกเราไม่ได้ผิดใจกันหรอกครับ ก็แค่ความเห็นไม่ตรงกันนิดหน่อย น้องดาวอย่าเพิ่งกลับเลยนะ” กุลวุฒิพยายามอธิบาย
“พี่ขอโทษนะที่เอาแต่ใจ ดาวอยากทำอะไรก็ทำเลยครับ พี่จะไม่วุ่นวายแล้ว” จิณณ์บอกอย่างสำนึกผิด
“ดาวไม่ได้คิดว่าพี่วุ่นวายค่ะ แต่ดาวแค่ไม่อยากทำให้พี่ไม่สบายใจ ถ้าความสนุกของดาวมันตั้งอยู่บนความทุกข์ของพี่ ดาวคงมีความสุขไปไม่ได้หรอกค่ะ”
“โธ่ดาว เด็กดีของพี่ ทำไมน่ารักขนาดนี้นะ”
จิณณ์ดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้โดยไม่แคร์สายตาแห่งความริษยาของเพื่อนรักทั้งสองเลยสักนิด เพราะพวกเขาเองก็อยากมีความรักดีๆ แบบนี้เหมือนกัน
“นี่ ปล่อยดาวได้แล้วค่ะ อายพวกพี่ๆ เค้า” ดารภายิ้มเขินเมื่อหันไปเห็นสายตาของสองหนุ่มที่มองพวกเธอไม่วางตา
“ไม่ต้องอายหรอกครับ เดี๋ยวพวกมันจะได้อิจฉาเรามากกว่านี้อีก”
เขาบอกพร้อมกับดันตัวเธอออกแล้วหันไปยิ้มเจ้าเล่ห์กับเพื่อนทั้งสองที่มองมาอย่างสงสัยไม่ต่างจากดารภา
“ทำไมล่ะคะ”
“ก็เพราะว่า...พี่กำลังจะขอดาวแต่งงานยังไงล่ะครับ”
บอกแล้วเขาก็ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าต่อหน้าของเธอ ก่อนจะนำแหวนเพชรเม็ดโตที่ซ่อนเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อมายื่นให้
- ผู้เขียน
