สองวันต่อมา
วินาทีที่ได้เห็นดวงตาของน้องชายอีกครั้ง หญิงสาวก็อดที่จะน้ำตาคลอไม่ได้ เธอยื่นมือไปกุมมือของเขาเอาไว้ แล้วยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนหลังจากที่เขาได้ย้ายออกจากห้อง ไอ.ซี.ยู. มาพักที่ห้องพิเศษแล้ว
“ตื่นได้ซะทีนะเด็กขี้เซา”
“พี่ดรีม ผม...เป็นอะไรไปครับ แล้วที่นี่...”
“โรงพยาบาลน่ะ โดมเพิ่งจะผ่าตัดหัวใจมาเมื่อสองวันก่อนอย่าเพิ่งขยับตัวมากนะ หมอบอกว่าโดมต้องนอนพักไปอีกเจ็ดแปดคืนนู่นแหละกว่าจะกลับบ้านได้”
“ผ่าตัดหัวใจเหรอครับ แล้วพี่เอาเงินที่ไหนมา...มันแพงมากเลยนะ”
“แปลว่ารู้ตัวมาตลอดเลยสินะว่าตัวเองเป็นโรคอะไร แต่ก็ไม่คิดจะบอกพี่สักคำ” เธอมองเขาอย่างน้อยใจ
“คือผม...ผมไม่อยากให้พี่ต้องกังวลใจ พี่ต้องทำงานหนักทุกวันก็เพราะผม ถ้าผมบอก...พี่คงจะเหนื่อยขึ้นกว่าเดิม”
“แล้วไงล่ะ ยังไงเราก็เป็นพี่น้องกันนะ คิดว่าตัวเองจะปิดพี่ได้นานแค่ไหนกัน นี่มันเรื่องใหญ่มากนะโดม เคยคิดบ้างมั้ยว่าพี
