@ตกเย็นวันเดียวกัน
"คุณสั่งอาหารมาเหรอ?" ฉันหันไปถามคุณเวคิน เมื่อเห็นอาหารหลายอย่างจัดเรียงไว้อยู่บนโต๊ะอย่างสวยงาม
แต่ละอย่างก็ดูน่ากินมากๆ
"อืม..น่ากินไหม"
"น่ากินค่ะ"
"นั่งลงสิ เดี๋ยวผมไปตามเด็กๆ ให้"
"ขอบคุณค่ะ"
บ้านหลังนี้ดูเงียบสงบมากๆ เลยนะ เงียบจนได้ยินเสียงแมลงเสียงนกร้องจากไกลๆ
"แม่คร้าบ//แม่!!"
"อย่าวิ่งสิลูก" ฉันเอ็ดพวกแกเล็กน้อย ถึงจะรู้ว่าเด็กๆ จะดื้อไม่ทำตามก็เถอะ
"จะว่าลูกทำไมล่ะมาย เด็กน่ะถ้าไม่มีประสบการณ์ก็ไม่จำหรอก ต้องลองให้ล้มดูบ้างถึงจะรู้สึก" คุณเวคินขัดขึ้น เพราะมีพ่อคอยตามใจแบบนี้ไง ถึงได้เอาแต่ใจไม่เกรงกลัวอะไรเลย
"แม่ขาเราจะอยู่ที่นี่กันนานมั้ย"
"แล้วเราว่ายังไงล่ะ ถ้าไม่กลับบ้านเลยลุงหมอกจะเป็นห่วงเอานะ"
"หนูคุยกับลุงหมอกแล้วค่ะ"
"คุยแล้ว?" ฉันถามกลับ พร้อมกับขมวดคิ้วเป็นปมยุ่ง
"พ่อให้โทรศัพท์คุยกับลุงหมอกแล้วค่ะ"
"แล้วลุงหมอกว่ายัง
