เขาเข้าใจที่เธอพูดไหม?
“คุณไม่เข้าใจหรอกปล่อยฉัน แล้วกลับบ้านไป”
“ไม่...ผมไม่ปล่อย กว่าจะหาลูกกับเมียเจอคุณคิดว่าผมใช้เวลาเท่าไหร่ กว่าจะอดทนมาเจอคุณได้ขนาดนี้ ผมทรมานมาเยอะมากเลยนะ ตอนที่ทรมานไม่เคยมีใครเห็นตอนที่ผมร้องไห้ ไม่มีใครเห็นตอนที่ผมพยายามตามหาคุณเลย คุณเห็นก็แค่ตอนที่ผมหาคุณเจอแล้ว คุณไม่รู้หรอกว่าผมต้องผ่านอะไรมาบ้าง...”
คุ้น ๆ มากคำพูดนี้
“คุณคิดเองเหรอคำพูดนี้”
“จำมาจากในติ๊กตอก”
“...”
เกือบซึ้งแล้วเชียว
“เลิกเล่นแล้วปล่อยฉันได้แล้วฉันจะรีดผ้า” วราภัคไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไร ที่ต้องเจอพ่อของลูกที่ปัญญาอ่อนขนาดนี้ เธอสงสารเควินเหลือเกิน
“ก็ได้...แต่ผมพูดจริงนะ ผมอยากคบกับคุณ”
“เลิกเล่นแล้วกลับบ้านไปหาแม่ได้แล้ว” แรงกดเตารีดไม่เบานัก เพราะว่ามีคนบ้าคอยยั่วโมโห
“หากไม่ได้เมียกับลูกกลับ แม่ก็ไล่ผมออกจากบ้านเหมือนกัน”
เห้อ...!
สุดท้ายวราภัคคิดแล้วว่าควรจะเงียบเสี
