“พิ้งค์”
ดามแตะข้อศอกเธอเบาๆเรียกสติ พชิราดีใจมากเธอรีบพยุงตัวลุกนั่ง แต่ลืมไปว่าร่างกายที่สะบักสะบอมยังใช้งานได้คล่องแคล่วไม่เหมือนเดิม
“ระวังๆ นอนอยู่เฉยๆ นั่นแหละ ลุงแค่มาเยี่ยมไม่ต้องลุกขึ้นหรอก”
ดามตำหนิเธอไม่จริงจังมากนัก เขารีบเข้าประคองคนบนเตียงที่ดื้อรั้นจะลุกให้ได้ลงนอนที่เดิม ดามหันไปมองบุตรชายที่เอาผลไม้วางไว้ในจาน เด็กๆ ในร้านตั้งใจฝากมาให้หญิงสาว
“ขอบคุณลุงดามมากนะคะที่มาเยี่ยมพิ้งค์” ผู้สูงวัยพยักหน้าวางมือลงบนศีรษะของเธอ
“แม่เรารู้เรื่องหรือยัง” หญิงสาวส่ายหน้า
“ไม่คิดจะบอกแม่เราสักหน่อยเหรอ”
พชิราคิดหนัก เธอไม่รู้ว่าถ้าบอกจะยิ่งทำให้เสียกำลังใจเพราะแม่มีแต่จะซ้ำเติม อีกทั้งเธอคงไม่สำคัญพอเท่ากับบ่อนที่เอาตัวเองไปขลุกอย่างทุกวัน
“เดี๋ยวลุงกับพี่ดิศจะอยู่เป็นเพื่อนเราเองนะวันนี้”
ดามไม่ซักไซ้ต่อ เขารู้ว่าทุกคนมีเหตุผลของตัวเองในทุกปัญหา บางทีไม่ได้ไปยืนอยู่ในจุ
