“เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ คุณเก้าคะ... ” เธอตอบประไพก่อนจะหันไปปลุกคนขี้เซา แต่รู้สึกว่าเขาจะตัวรุมๆ
“คุณเก้าคะ ถึงบ้านแล้วค่ะ”
เมื่อเขาปรือตาขึ้น กฤษกรขยับตัวแล้วใบหน้าเหยเกจนพชิราเริ่มเป็นห่วง ทั้งสองช่วยพยุงเขาเข้ามาพักในบ้าน ประไพรีบให้เจ้านายหนุ่มถอดเสื้อออก ทางด้านพชิราก็ประมวลบาดแผลที่ข้อศอกยาวจนมาถึงข้อมือ
“เหมือนข้อมือจะบวมนะคะ ไปหาหมดดีกว่าไหมคะคุณเก้า” แต่คนถูกถามเอาแต่ส่ายหน้ารัวเร็ว
“แค่ล้างแผลก็พอ”
เขาตอบน้ำเสียงแห้ง ใบหน้าอิดโรยเหมือนคนจะเป็นไข้ พชิราแตะที่หน้าผากแล้วก็ส่ายหน้าในความดื้อรั้นของเขา คงเจ็บจนไข้ขึ้นแต่ก็แสร้งปิดบัง
“เจ็บหน่อยนะคะ” เธอค่อยๆ เทแอลกอฮอร์ลงบนสำลี”
“คงเจ็บสู้เธอตอนกระสุนถากไปไม่ได้หรอก”
จะมีใครสักกี่คนที่ยอมตายเพื่อเขา มือบางชะงักไปเล็กน้อยเธอตั้งใจเช็ดแผล ใส่ยาและปิดผ้าก๊อซเอาไว้
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” ลืมตามองคนตรงหน้าอีกที เขาก็พิงพนัก
