ผู้ชายร่ำรวยล้นฟ้าก็เห็นเธอเป็นเพียงดอกหญ้าที่หยิบขึ้นมาเด็ดดมแล้วก็ทิ้งขว้าง ใครจะดูถูกเธอก็ดูถูกไป แต่เธอต้องไม่ดูถูกตัวเอง เธอไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว หญิงสาวลุกขึ้นเดินไปที่ประตู ลงกลอนและไม่ลืมจะคล้องโซ่เอาไว้ อย่างน้อยมันก็ทำให้เธออุ่นใจในระดับหนึ่ง
พชิรามาทำงานในวันรุ่งขึ้นด้วยดวงตาบวมแดง นั่นเพราะเธอทั้งอดนอนและร้องไห้มาตลอดคืน พยายามจะไม่นึกถึงข้อเสนอที่เขายื่นให้ แต่ก็ห้ามความคิดไม่ได้สักที เพราะเมื่อไหร่ที่ว่างก็ต้องวกกลับไปเอาคำพูดของเขามาคิด เธอต้องหางานทำเพื่อให้ดูยุ่งและวุ่นวายตลอดทั้งวัน มันเหมือนโชคเข้าข้างที่กฤษกรไม่เข้าบริษัทวันนี้ หญิงสาวค่อยเบาใจเพราะไม่รู้ต้องทำหน้าอย่างไรหากต้องเจอเขา แต่ดูเหมือนคำขอของเธอจะศักดิ์สิทธิ์แค่ครึ่งวันเช้า เพราะครึ่งวันบ่ายเขาก็เข้ามาทว่าไม่ได้เข้ามาคนเดียว แต่กลับควงผู้หญิงคนเมื่อวานเข้ามาด้วย พชิราจำต้องยกมือขึ้นไหว้ทั้งสองตามมารยาท เมื่อเข
