EP. 03
1088 คำ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้กฤษกรตื่นจากภวังค์ แต่นั่นไม่ใช่เสียงโทรศัพท์ของเขา เธอไม่รู้บ้างเหรอว่ากำลังรบกวนเวลาพักผ่อน สายตาดุหรี่มองคนตัวเล็กที่แทบจะพุ่งถลาเข้ามาคว้ากระเป๋าถือของตัวเองออกไปด้านนอก
“ค่ะแม่” เธอกรอกเสียงไปตามสาย ประตูระเบียงปิดไม่สนิท เขาจึงได้ยินบทสนทนาของหญิงสาว
“นี่แกอยู่ที่ไหนยายพิ้งค์ ทำไมยังไม่กลับบ้านกลับช่องอีก”
“พิ้งค์ตกเครื่องจ้ะแม่ คงกลับไปพรุ่งนี้เช้า และอาจจะทำงานต่อเลย ค่อยเจอกันเย็นๆ นะ”
“อีพิ้งค์! จะกลับเย็นๆ ได้ไง นี่เจ้าหนี้มาทวงเงินกูจนกูไม่กล้าออกจากบ้านแล้ว!” พรประภาตะคอกบุตรสาวกลับ
“เจ้าหนี้อะไรอีก ก็พิ้งค์จ่ายเงินให้ไปหมดแล้วนี่” หญิงสาวถามกลับอย่างร้อนรน เธอเพิ่งจัดการเจ้าหนี้รายใหญ่ให้แม่ไปเมื่อสองเดือนก่อนแท้ๆ
“ก็เจ้าหนี้รายใหญ่”
“รายใหญ่อะไรแม่!”
“ก็กูไปกู้เงินเขามาส่งมึงเรียนยังไงล่ะ” พรประภาพูดส่งๆ
“แม่! พิ้งค์ทำงานส่งเสียตัวเองเรียนเองนะ แม่ไม่เคยส่งพิ้งค์ตั้งแต่พิ้งค์จบมอสาม แล้วแม่กู้เงินอะไรมาอีก”
“ไม่รู้ละ ถ้ามึงอยากเห็นกูตายมึงก็ไม่ต้องจ่ายเงินให้เขา ปล่อยให้กูตายไปเลย มึงจะได้ดีใจ นี่ไงที่เขาว่ากัน เอาลูกเขามาเลี้ยงเอาเมี่ยงมาอม ใครเตือนกูก็ไม่ฟัง เป็นไงล่ะ!”
พรประภาคร่ำครวญเข้ามาในสายจนพชิรากุมขมับ เธอเรียนจบแค่ชั้นมัธยมสาม แล้วออกหางานทำเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหารฝรั่งตั้งแต่เด็ก ส่งเสียตัวเองเรียนและได้ภาษาไปในตัว คนที่เธอต้องขอบคุณและไม่ลืมพระคุณคือเจ้าของร้านอาหารแห่งนั้น ที่อนุญาตแถมยังให้เธอยืมเงินไปจ่ายค่าเทอมทุกเทอมแล้วทำงานปลดหนี้
“พิ้งค์ไม่มีเงินจะให้แม่แล้วนะ เงินเก็บที่พิ้งค์มีอยู่พิ้งค์ก็ให้แม่ไปหมดแล้ว”
“มึงอย่ามาโกหกกูอีพิ้งค์ หน็อย! ทำงานได้นิดได้หน่อยมึงทำขี้เหนียวกับกู ไม่ใช่กูหรอกเหรอที่ทำให้มึงมีชีวิตอยู่ได้ถึงทุกวันนี้”
พชิรายิ้มมุมปากสมเพชตัวเอง ใช่เธอไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพระประภา เธอถูกเก็บมาเลี้ยงจากหน้าร้านอาหารที่แม่บุญธรรมไปทำงาน
“แค่นี้ก่อนนะแม่ พิ้งค์ต้องรีบทำงานให้เจ้านาย นี่ก็ดึกมากแล้วพิ้งค์เกรงใจเขา”
“เกรงใจเขา?” พรประภาทวนคำ
“หมายความว่ายังไงอีพิ้งค์ นี่อย่าบอกนะว่ามึงกับเจ้านายมึงพักอยู่ห้องเดียวกัน” เธอรู้ทันทีว่าเธอพลาดที่หลุดปากไป
“ช่วงวันหยุดยาว ห้องพักเต็ม มันจำเป็นน่ะแม่” หญิงสาวรีบอธิบาย แต่คนคิดแต่เรื่องชั่วๆ อย่างพรประภาไม่มีวันเข้าใจ
“มึงกับเจ้านายมึงนี่มีอะไรกันหรือยัง”
“แม่!” พชิราตะคอกมารดากลับ เธอไม่รู้เลยว่าประตูที่ปิดไม่สนิทจะทำให้คนในห้องได้ยินทุกอย่าง
“ทำไมมึงอายเหรอ มึงน่ะอายุยี่สิบสามเข้าไปแล้วมีผัวได้แล้ว กูยังมีตั้งแต่อายุสิบเจ็ดเลย”
“แม่เมาใช่ไหม พิ้งค์ไม่คุยกับแม่แล้ว”
“เดี๋ยวอีพิ้งค์! มึงห้ามวางสายกู ถ้ามึงวางสายกูกูจะบุกไปถึงที่ทำงานมึงเลยเชียว” คนถูกรั้งไว้หลับตาสนิท เงยหน้าขึ้นอยางสกัดกลั้นอารมณ์
“กูอยากได้เงินสองล้าน”
“สองล้าน! พิ้งค์จะไปเอาที่ไหนมาให้แม่” หญิงสาวถามกลับ แต่พรประภากลับหัวเราะร่วน
“จากผัวเจ้านายของมึงยังไงล่ะ มึงอย่ามาหลอกกูอีพิ้งค์กูอาบน้ำร้อนมาก่อน ผู้หญิงผู้ชายที่ไหนนอนร่วมห้องกันแล้วไม่มีอะไรกัน”
“ก็พิ้งค์ไงแม่” เธอตอบไปอย่างหัวเสีย
“กูไม่เชื่อมึงหรอกอีพิ้งค์”
“พิ้งค์ต้องเลวเหมือนแม่ใช่ไหม พิ้งค์ต้องไปจับเจ้านายทำผัวอย่างนั้นใช่ไหม แม่ถึงจะพอใจ” พชิราถามออกไปด้วยความโกรธ หากมารดายืนอยู่ตรงหน้าคงเห็นใบหน้าที่แดงก่ำ
“เออนั่นแหละ ที่กูต้องการ”
“สองล้านที่แม่ต้องการ ถ้าพิ้งค์หามาให้แม่ได้ แม่จะเลิกยุ่งกับพิ้งค์เลยใช่ไหม”
“เออ กูไม่ยุ่งกับมึงก็ได้ แต่กูต้องได้สองล้าน”
“พิ้งค์ขอเวลาหน่อย”
พชิรารีบเช็ดน้ำตา ไม่ปล่อยให้มันไหลลงมาเด็ดขาด สองล้านที่ว่าเยอะถ้ามันจะแลกกับอิสระภาพของเธอ... เธอยอม
“กูจะเอาเลย”
เธอกัดฟันกำมือแน่น เงินเก็บตลอดระยะเวลาเกือบสองปีมีอยู่ล้านกว่าบาท เธอไม่ใช่คนฟุ่มเฟือยและที่สำคัญมารดาก็ไม่รู้ว่าได้รับเงินเดือนเท่าไหร่ ส่วนที่ถูกตอดไปจึงยังน้อยนิดกับส่วนที่เธอแอบเก็บไว้
“พิ้งค์จะหาให้แม่ให้ได้”
เธอกดตัดสายทันที หญิงสาวฟุบหน้าลงบนโต๊ะ เงินยังขาดอีกเกือบห้าแสน แต่อย่างไรเสียเธอจะหามันให้ได้ พชิราพิมพ์งานต่อไปอีกเกือบชั่วโมง ก่อนจะปิดอุปกรณ์ทั้งหมดเมื่องานเสร็จสิ้น หญิงสาวเข้าวมาด้านใน เครื่องทำความเย็นยังคงทำหน้าที่แต่ไฟยังคงเปิดสว่างจ้า เธอปิดไฟทุกดวงในห้องให้ ถ้าจำไม่ผิดเขาจะนอนไม่หลับหากห้องสว่าง หญิงสาววางข้าวของอย่างเงียบที่สุด จัดแจงหยิบชุดนอนเรียบร้อยออกจากกระเป๋า แล้วก็ต้องตกใจตัวชาวาบเมื่อห้องน้ำประตูเป็นกระจกใสครึ่งล่าง แม้จะเป็นฝ้าปิดบังส่วนบนไว้ แต่มันก็ยังเห็นเป็นรูปร่างแม้จะไม่ชัดทั้งหมด เธอลอบมองคนที่หลับอยู่แล้วถอนหายใจ
เอาวะ! แค่อาบน้ำเอง
เท้าบางขยับเข้าไปด้านในแล้วก็อยากร้องไห้ เมื่อประตูไม่มีที่ล็อกตามคอนเซ็ปห้องน้ำยั่วผัว พชิรายกมือขึ้นกุมขมับ รีบถอดเสื้อผ้าออกแล้วเอาร่างไปรับน้ำอุ่นๆ ใต้เรนชาวเวอร์สีเงิน รู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย จากที่ตั้งใจจะรีบอาบรีบเสร็จกลายเป็นว่าเพลิดเพลินไปกับกลิ่นดอกบัวหอมอ่อนๆ ของครีมอาบน้ำที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ จนลืมไปว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องนี้เพียงลำพัง
- ผู้เขียน
