" คนนี้ของกู "
1971 คำ
@11.00 น. 🕗
"คราม...ตื่นไปอาบน้ำได้แล้ว...." เสียงปลุกของเธออ่อนโยน แต่แฝงความเร่งเร้า ร่างหนาภายใต้ผ้าห่มขยับตัวนิดหน่อย ก่อนจะพลิกหน้าหนีแสง พร้อมเสียงครางต่ำในลำคอ
"อือออ...ขออีก 5 นาที
เขาพูดอู้อี้ ใบหน้าซุกลงกับหมอนอย่างคนไม่ยอมลุกง่ายๆ มือหนากอดผ้าห่มแน่นกว่าเดิม เหมือนตั้งใจจะหนีจากโลกภายนอกให้ได้อีกนิด
" 5 นาทีมากี่รอบแล้ว ลุกไปอาบน้ำได้แล้วบ่ายนี้ต้องไปทำกิจกรรมที่คณะนะ
เสียงของเธอเริ่มขึ้นจมูกนิดๆ น้ำเสียงหงุดหงิดชัดเจนกว่าเดิม มือบางสั่นเบาๆ ที่แขนของเขาอย่างขอความร่วมมือ
เขาขยับตัวอีกครั้ง ลืมตาพร้อมกับหาววอดยาวๆ มือข้างหนึ่งยันตัวลุกนั่งบนเตียง เส้นผมยุ่งๆ ปิดบางส่วนของใบหน้าหล่อที่ยังมีรอยยิ้มกรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์แอบซ่อนอยู่ในแววตาขี้เล่น
"อืออ ก็ได้.....รอแปป.... จุ๊บ ผมลุกขึ้นแล้วเข้าไปจุ๊บแก้มเบลล์ทันที
เขาลุกขึ้นมาแล้วโน้มตัวไปจุ๊บแก้มเธอแรงๆ หนึ่งที แบบไม่ให้ตั้งตัว จนเกิดเสียงเบาๆ ตามแรงสัมผัส
"ไอ้บ้า....ยังไม่แปรงฟันเลย มาจุ๊บทำไมเนี้ย...
เธอร้องลั่น ดันหน้าของเขาออกห่างอย่างตกใจ แววตาตื่นผสมรังเกียจปนขำ มือปัดแก้มตัวเองไปมาอย่างลวกๆ ก่อนจะทำหน้าเบะใส่
"555 รังเกียจเหรอ..." เขาหัวเราะขำในลำคอ ยักคิ้วกวนๆ แล้วเอียงคอถามด้วยน้ำเสียงล้อเลียน
"เอ่อดิ....
เบลล์ทำหน้าตาหงุดหงิด เมื่อต้องแต่งหน้าใหม่อีกครั้ง ทำไมนะเหรอ ก็ใบหน้าของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยลิปสติกสีแดงสด เอาคืนคนขี้แกล้งสักหน่อย..ในขณะที่ผมหลับ เธอเอาลิปสติกมาทาหน้าทาปากของผม วาดมันจนเต็มใบหน้าผมไปหมด ผมรู้สึกตัวตั้งแต่เธอเขียนลิปติกสีแดงสดลงมาที่ปากของผมแล้ว แต่แกล้งหลับต่อ ไม่ให้เธอรู้ตัว พอเธอปลุก จึงแกล้งเธอตอบ โดยการลุกขึ้นมาจุ๊บแก้มเธอแรงๆหนึ่งที แล้วถูกไถไปตามใบหน้าสวย จนมันเปอะเปื้อนเต็มไปหมด ไม่ได้อยากจะแกล้งเมียนะ แต่เมียมาแกล้งผมก่อน ผมนั่งหัวเราะกับท่าทางโมโหของเบลล์ เธอเช็ดหน้าไปบ่นผมไป แต่มองยังไงก็ยังน่ารัก...ผมเดินไปจุ๊บหน้าผากเล็กอีกครั้ง..ก่อนจะไปหยิบผ้าเช็ดตัว เดินเข้าห้องน้ำไป
@มหาลัย 🕋
"เบลล์...เดินไหวป่ะ..." เขาหันมามองเธอ แววตาทะเล้นเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ปนเอ็นดู ก่อนเอ่ยถามเสียงทุ้มต่ำคล้ายจงใจแหย่ให้เธอเขิน
"ไหว...ถามทำไม" เธอหันไปมองทันที สีหน้าไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยแม้จะเพิ่งฟื้นจากค่ำคืนที่หนักหน่วง ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มนิดๆ พร้อมเสียงตอบเรียบๆ แต่แฝงความมั่นใจอย่างชัดเจน
"ก็เมื่อคืนครามจับเบลล์กินจนถึงเช้า นึกว่าจะแข้งขาอ่อน จนเดินไม่ไหว" เขาเลิกคิ้ว ยักไหล่เบาๆ ราวกับจะบอกว่า 'ก็แค่ถาม' แต่สายตาขี้แกล้งยังคงจ้องเธอไม่วาง ดวงตาสีเข้มประกายระยิบระยับเหมือนเด็กที่เพิ่งเล่นซนเสร็จใหม่ๆ
"หึ....แค่นี้นะ..จะมาทำเบลล์แข้งขาอ่อน...ต่อให้ครามทำอีกจนถึงเช้าของอีกวัน เบลล์ก็ยังลุกได้สบาย.." เสียงของเธอเด็ดขาด หน้านิ่งแต่สายตามีแววท้าทายชัดเจน คนฟังได้แต่ยกยิ้มกว้าง ใบหน้าหล่อเหลาหยักลึกด้วยรอยยิ้มอย่างคนถูกใจ
"ขี้โม้... เดี๋ยวคืนนี้ครามจะพิสูจน์ ว่าเมียตัวน้อย แข็งแกร่งจริงๆหรือแค่ขี้คุยกันแน่"
เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นใช้นิ้วชี้ดีดเบาๆ ไปที่ปลายจมูกของเธอ เสียง "ปึก" เล็กๆ ดังขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มขำที่ประดับอยู่บนใบหน้าทั้งสองคน คนตัวเล็กหรี่ตา ค้อนกลับอย่างคนไม่ยอมแพ้ แต่ไม่ได้ปัดมือเขาออก กลับยอมให้เขาเอื้อมแขนไปกอดคออย่างเคยชิน ทั้งคู่หัวเราะเบาๆ ขณะก้าวเดินเข้าไปในอาคารเรียน ท่ามกลางบรรยากาศที่คละเคล้าระหว่างแสงแดดยามสายและความอบอุ่นของความสัมพันธ์ที่ไม่ต้องพูดอะไรมาก คนที่มองจากด้านหลังคงเดาได้ไม่ยาก...ว่าสองคนนี้ ไม่ใช่แค่แฟนธรรมดา แต่คือคู่รักที่รู้ใจกันเกินกว่าจะต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว
@ชั้นเรียน
"เห้ย...กอดกันมาขนาดนั้น กูว่ามันคืนดีกันแล้วแน่ๆ : นุ่นพูดพลางยักคิ้ว กอดอกด้วยท่าทางเหมือนจะบอกว่า 'รู้นะ' สายตาของเธอมองไปที่ครามและเบลล์ที่นั่งใกล้ชิดกันจนน่าอิจฉา
"อืม กูก็ว่า...ตอนทะเลาะกัน แม่งร้องไห้จะเป็นจะตาย ผ่านไปไม่ถึงสามวัน กลับมารักกันปานจะกลืนกิน กูล่ะหมั่นไส้ : โรมเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ มือกอดอกแน่นพร้อมถอนหายใจรุนแรงราวกับประชดประชันเต็มที่
"นินทาอะไรกัน กูได้ยินนะ.." ครามหันมาเลิกคิ้ว เหลือบมองด้วยสายตาท้าทาย แต่ใบหน้ากลับแฝงความขำไว้ชัดเจน
"ได้ยินแล้วมึงถามทำเหี้ยอะไร : โรมตอบหน้าตาย ไม่ยี่หระกับคำว่าโดนจับได้เลยสักนิด
"ไอ้โรมมึงนี่มัน......ขี้อิจฉา" ครามหัวเราะเบาๆ พลางโอบเอวเบลล์แน่นขึ้นนิดให้เห็นภาพชัดๆ
"เออ..กูมันคนขี้อิจฉา มึงก็ช่วยไปหวานกันให้ไกลๆหน่อย : โรม
"ไม่...กูจะทำให้มึงอกแตกตายอยู่ตรงนี้แหละ" ครามยิ้มยั่ว ก่อนจะหันมามองเบลล์แล้วยักคิ้วอย่างภาคภูมิใจ
"ไอ้เชี้ยคราม กวนตีนนะมึง : เสียงหัวเราะของทุกคนดังขึ้นทันทีที่โรมสบถจบ นุ่นหัวเราะพรวด ลูบหัวโรมเบาๆ
"5555 พวกมึงนิ..กัดกันได้ตลอด ครามก็อย่าไปกวนมันมากนัก..มันยิ่งนิสัยเป็นเด็กน้อยอยู่ด้วย" เบลล์พูดพลางหันไปมองคราม สายตาอ่อนโยนแต่แฝงความเอ็นดู
"มิน....กินข้าวมายัง เบลล์เดินไปนั่งข้างๆคามิน แล้วยิ้มกว้างให้มัน"
"อืม..เรียบร้อยแล้ว : คามิน
ไอ้คามินก้มหน้าลงมองหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะ...แล้วทำเป็นอ่านหนังสือไม่สนใจผมกับเบลล์ที่นั่งหยอกล้อกันตลอด แต่ผมรู้ว่ามันคงจะรู้สึกเสียใจไม่น้อย ที่เห็นผมกับเบลล์กลับมาคืนดีกัน ส่วนเบลล์ยังคงไม่รู้ตัวว่าไอ้คามินมันคิดกับเธอเกินเพื่อนไปนานแล้ว
"อ่ะ..กูกับเบลล์ซื้อขนมมาฝาก ตอบแทนที่มึงช่วยดูแลเบลล์แทนกู ในช่วงที่เราทะเลาะกัน
"ไม่เป็นไร..กูเต็มใจ : เสียงตอบเรียบๆ จากคนที่หัวใจหนักอึ้ง มือของคามินกำแน่นจนข้อขาว เงยหน้าขึ้นมาแค่พอให้สบตากับผมแล้วรีบหลบสายตาไป
"เป็นอะไร...ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมวันนี้ดูเงียบๆ" เบลล์เอามือขึ้นไปเตะหน้าผากของคามิน แล้วยังใช้มือเล็กทั้งสองข้างจับไปที่ใบหน้าของมัน กดแช่มันไว้แบบนั้น
"เบลล์..มานี่เดี๋ยวครามดูเอง เป็นผู้หญิงอย่าไปเตะต้องตัวผู้ชายมาก มันดูไม่ดีรู้ไหม
"ทำไม..คามินก็เพื่อนเบลล์ จะจับจะแตะตรงไหนแล้วมันแปลกอะไร มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว" คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศชะงัก ทุกคนหันมองเบลล์แทบพร้อมกัน
"มากกว่านี้ ? " เสียงครามถามกลับ ชัดเจนว่าเริ่มไม่ตลก
"เอ่อ..เบลล์หมายถึง..กอดคอ ขี่หลังอะไรพวกนี้ ทำไม....หึงเบลล์กับมินหรือไง" เบลล์รีบเฉไฉ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"หึงสิ..ก็เบลล์เป็น " เมีย " คราม ครามก็ต้องหึงต้องหวงเบลล์ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม" ครามจับไหล่เบลล์แน่นขึ้น แล้วมองคามินด้วยสายตาจริงจัง
"ครามรักเบลล์นะ..รักเบลล์มากๆ จะไม่ยอมเสียเบลล์ให้ใคร ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นเพื่อนหรือใคร ผมพูดกับเบลล์แต่สายตามองไปยังคามิน เพื่อบอกให้มันรู้ ว่า "คนนี้ของกู "
"ครามน่ะ..คิดมาก..คามินกับเบลล์เป็นเพื่อนกัน..จะมาหึงอะไรเล่า ใช่ไหมมิน เบลล์เอามือเล็กแตะไปที่ไหล่กว้างของคามิน ก่อนจะอมยิ้มออกมา
"อืม : คามิน
"ก็ดี...เราจะได้คบกันแบบนี้ไปนานๆ ไม่ต้องผิดใจกัน เพราะเพื่อนแอบรักแฟนของเพื่อน จริงไหมไอ้มิน ผมจ้องมองไปที่ไอ้คามิน ที่ตอนนี้มันหลบสายตาผมอยู่
"อืม : คามิน
"พวกมึงเลิกพูดอะไรที่มันดราม่าสักทีได้ไหม กูปวดสมอง : โรม
"คนอย่างมึงสมองให้ปวดด้วยเหรอว่ะ : นุ่น
"นุ่นมึงก็ว่ากูเกินไป สมองกูน่ะมี แต่อาจจะน้อยไปนิดหนึ่ง : โรม
"ก็ยังดีที่มึงยังรู้ตัวเอง : นุ่น
"กูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ : คามิน
"ให้เบลล์ไปเป็นเพื่อนใหม่ ดูเหมือนมินจะไม่ค่อยสบายนะ
"หยุดเลย นั่งรออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวครามไปเอง
ผมเดินมาเข้าห้องน้ำกับคามิน ในระหว่างที่ทำธุระเสร็จ ผมยืนรอมันอยู่ที่หน้าประตู เพื่อจะเคลียร์กับมันให้ชัดเจน
"คราม....
"มิน ....กูว่ามึงกับกูมาคุยกันหน่อยไหม
"มึงคงรู้แล้วสินะ...
"ไม่ใช่ว่ากูพึ่งรู้ กูรู้มานานแล้ว แต่กูแค่แกล้งทำเป็นไม่รู้ เพราะกูไม่อยากผิดใจกับมึง
"มึงชอบเบลล์ ?
"อืม...กูชอบเบลล์ชอบมานานมากแล้ว
"แล้วทำไมมึงไม่บอกเบลล์ ปล่อยเวลามาเนิ่นนานขนาดนี้ เพื่อ ?
"เพราะกูรู้ว่าเบลล์ชอบมึงมาก และกูก็รู้ว่ามึงเองก็ชอบเบลล์ กูถึงไม่อยากเข้าไปแทรกกลางระหว่างมึงสองคน
"ทุกครั้งที่มึงทำให้เบลล์เสียใจ กูเป็นคนที่อยู่ข้างๆเบลล์มาตลอด แต่เบลล์ไม่เคยมองเห็นกูเป็นอย่างอื่นนอกจากเพื่อน
"ใช่ แต่ก่อนกูทำเบลล์เสียใจ กูเอาผู้หญิงไปทั่ว ตอนนั้นกูไม่แน่ใจว่ากูรักเบลล์ไหม กูเลยไม่อยากจริงจัง ไม่อยากให้ความหวังเบลล์ แต่ตอนนี้กูรู้ตัวแล้วว่ารักเบลล์มาก รักมานานแล้วด้วย กูไม่อยากเสียเบลล์ไป มึงเข้าใจใช่ไหม
"อืม..กูเข้าใจ...แต่กูจะขอดูแลเบลล์อยู่ห่างๆแบบเดิม ขอให้มึงรักเธอให้มากๆ มึงได้โอกาสกลับมาดูแลเบลล์ แต่กูไม่เคยมีแม้แต่โอกาสได้บอกเบลล์ว่ากูเองก็รักเธอมาก
"มึงคิดดีๆมิน มึงไม่มีโอกาสหรือมึงไม่กล้าที่จะบอกกันแน่ ตอนที่กูกับเบลล์ยังไม่มีสถานะให้กัน ทำไมมึงถึงไม่บอกเบลล์ ถ้ามึงบอก คนที่ยืนอยู่ข้างเบลล์ตอนนี้อาจจะเป็นมึงแล้วก็ได้ ตัวมึงเองต่างหากที่ขี้ขลาด ไม่กล้าแม้แต่จะบอกความรู้สึกของตัวเอง"
"จากนี้ไปกูจะดูแลเบลล์เอง ขอให้มึงอยู่ในสถานะของคำว่าเพื่อน อย่าล้ำเส้นมากกว่าคำๆนั้น ถ้ามึงยังเห็นว่ากูเป็นเพื่อนของมึงอยู่
"อืม..กูรู้ กูเข้าใจดีทุกอย่าง มึงไม่ต้องห่วง
@ชั้นเรียน
"อ้าวคราม..แล้วคามินล่ะ
"ไอ้มินมันปวดหัวน่ะ ไม่ค่อยสบาย เลยฝากให้ลาอาจารย์ให้ มันกลับไปพักแล้ว
"เหรอ..เป็นอะไรมากไหมนะ เบลล์ไปดูหน่อยดีกว่า
"ไม่ต้อง....มันไม่เป็นอะไรมาก....นั่งลง อาจารย์มาแล้วโน้น...
"ชิ...ขี้หึงเกินเหตุนะเรา กับเพื่อนก็ไม่เว้น...
- ผู้เขียน
