" ไม่สน ไม่แคร์ "
2119 คำ
ฉันเดินขึ้นมาบนชั้นสองด้วยอารมณ์ที่หลากหลายได้แต่ผวานาขอให้อย่าเป็นอย่างที่ฉันคิด ถึงครามจะเคยนอนกับใครต่อใครมาแล้ว แต่ตอนนั้นฉันกับครามเราไม่มีสถานะอะไรก็กัน ฉันจึงไม่ได้หวังอะไรมาก ไม่ได้หึง ไม่ได้หวง แต่ครั้งนี้หลายเดือนที่คบกัน ครามไม่เคยนอกใจหรือนอกกายฉันเลย ไม่เคยไปนอนกับใคร จนฉันเองก็เชื่อใจเข้าไปเต็มๆ และเชื่อคำสัญญาที่เขาเคยบอก ว่าจะไม่มีวันนอกกายฉันอีก
ฉันเดินมาหยุดที่หน้าห้องพร้อมกับไอ้คามินและไอ้โรม ก่อนจะเคาะประตูด้วยหัวใจที่หวาดกลัว สั่นระรัวไปหมด แต่ต้องแสร้งทำว่าตัวเองเข้มแข็งเอาไว้ เคาะไปหลายครั้งก็ไม่มีคนเปิด จนไอ้คามินร้องเรียก คนด้านในจึงเปิดออกมา
หัวใจฉันหล่นวูบไปทันที ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้ามันทำให้ฉันเจ็บ เจ็บจนพูดไม่ออก ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนนิ่งจ้องมองเขาอยู่แบบนั้น
"เบลล์
ผมเปิดประตูออกมาก็พบกับเบลล์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง เธอมองผมด้วยสายตาผิดหวัง นิ่งเฉย ไม่มีการเสียงดังโวยวาย หรือ ต่อว่าผมแต่อย่างใด เมื่อตอนนี้จากภาพที่เห็นคือผมใส่เพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวอยู่ และมีผู้หญิงถอดเสื้อผ้านอนอยู่บนเตียง ผมเองก็พูดอะไรไม่ออก จึงยืนนิ่งอยู่แบบนั้น
"ครามมีอะไรกับมันเหรอ?"
เสียงเธอถามเบา...แต่ชัดเจน ดวงตาคู่นั้นจ้องลึกเข้ามาเหมือนจะมองทะลุหัวใจ ผมยืนนิ่งราวกับเวลาหยุดหมุน ไม่เอื้อนเอ่ยคำใดออกมาแม้แต่คำเดียว
".........."
เงียบ...เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นโครมครามอยู่ในอก ภาพที่เธอเดินเข้าไปในคอนโดพร้อมกับไอ้ยูโรยังติดตาอยู่ไม่หาย มันวนเวียนในหัวผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอยิ้มเยาะในลำคอ สายตานั้นเปลี่ยนจากความเจ็บปวดเป็นความเย้ยหยัน และทุกคำพูดก็ฟาดใส่หน้าผมราวกับมีดคมกริบ
"หึ...ไม่ได้เอาเบลล์แค่คืนเดียว...ถึงกับต้องมาเอาคนอื่น ที่ผ่านมาทุกคำพูดแค่คำโกหกสินะ"
ริมฝีปากของผมสั่นน้อยๆ จากแรงสะท้อนในใจ แต่สุดท้ายก็ยังดึงทิฐิขึ้นมาบังหน้า ทั้งที่หัวใจมันเริ่มปวดร้าวจนชา
"แล้วเบลล์ล่ะ...ตอนทำทำไมไม่คิด...พอครามทำบ้าง จะมาเรียกร้องอะไร"
น้ำเสียงผมแข็งกร้าว แต่นั่นไม่ใช่ความโกรธ มันคือความเจ็บลึกๆ ที่อยากจะขุดลึกเข้าไปถามหัวใจเธอว่าทำไมถึงทิ้งผมไปแบบนั้น
เธอขมวดคิ้วก่อนจะย้อนกลับด้วยเสียงแผ่ว แต่มันกลับกรีดลงกลางใจผมอย่างจัง
"เบลล์ทำอะไร....."
คำพูดนั้นสั่น เสียงของเธอไม่ดังมาก แต่แววตานั้น...เต็มไปด้วยความปวดร้าวและผิดหวังจนทำให้ผมหยุดหายใจไปชั่วขณะ
"ช่างมันเถอะ...ถ้าครามเลือกที่จะทำแบบนี้ เราก็คงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก"
เธอหมุนตัวเดินออกไปจากห้อง เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นดังก้องอย่างเย็นชา ผมมองแผ่นหลังเล็กๆ นั้นอย่างอึ้งงัน ภาพน้ำตาที่คลอเบ้าของเธอ...ทำให้หัวใจของผมไหววูบ เบลล์ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น เธอเข้มแข็ง เธอสู้ตลอด...แต่ครั้งนี้เธอนิ่ง นิ่งจนผมรู้สึกใจหาย
ผมกำลังจะก้าวเท้าออกไปตามเธอ แต่ขาเจ้ากรรมมันกลับไม่ยอมขยับ ความโกรธ...ความน้อยใจ...ความสับสน มันปนกันยุ่งเหยิงในหัวใจของผมจนไม่มีเสียงไหนชัดเจนพอจะตัดสินใจได้
"มึงไม่ตามเบลล์ไปว่ะ ดูเบลล์จะช็อคมาก : โรม" เสียงโรมพูดขึ้นเบาๆ แต่ชัดเจนพอให้หัวใจผมสะเทือน
"ช่างเถอะ...ปล่อยไปแบบนี้ดีแล้ว"
ผมพูดออกไปทั้งที่ใจมันบอกว่า ไม่ใช่แบบนั้น ...แต่ผมแค่ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง
"ไอ้คราม...นี่มึงกำลังคิดอะไรอยู่ ไหนบอกรักเบลล์นักหนา ทำไมทำแบบนี้ว่ะ : โรม"
ผมไม่ตอบโรม มองเขาอย่างเลื่อนลอยราวกับสมองดับชั่วขณะ ความผิดหวังฉายชัดในดวงตาของคามิน
"ปล่อยมันเถอะโรม ไปดูเบลล์กันเถอะ เห็นเข้มแข็งแบบนั้น ที่จริงมันเป็นคนอ่อนไหวกว่าที่คิด : คามินมองผมอย่างผิดหวัง
"กูเตือนมึงแล้วนะคราม มึงอย่ามาหอนทีหลัง : คามิน"
เสียงประตูห้องดัง “แกร๊ก” ขณะผมผลักมันปิดอย่างแรง แล้วปล่อยตัวเองล้มลงบนขอบเตียงราวกับหมดแรงไปทั้งตัว มือสองข้างยกขึ้นลูบใบหน้าแรงๆ ลมหายใจสะท้อนลึกจนหน้าอกกระเพื่อม ความรู้สึกในใจมันหน่วง หนัก และเจ็บยิ่งกว่าครั้งไหน ขณะที่หัวใจยังสับสน ร่างเปลือยเปล่าของพิตตี้ก็ขยับเข้ามาอีกครั้ง กลิ่นน้ำหอมเธอลอยมากระทบจมูก แต่มันกลับทำให้ผมหายใจไม่ออก
"มาต่อกันเถอะค่ะ พิตตี้พร้อมแล้วนะ เมื่อกี้ยังไม่ได้เอาเลย...คุณก็ลุกออกไปก่อน"
มือเล็กๆ ของเธอเริ่มลูบไล้ร่างกายของผมอย่างยั่วยวน แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนโดนไฟลวก
"ออกไป..." เสียงผมต่ำ...หนัก และกดอารมณ์อย่างสุดกำลัง
"แต่ว่า....."
"กูบอกให้ออกไป !!!"
ผมตวาดสุดเสียง เสียงสะท้อนกลับมาในห้องเงียบๆ ดังขึ้นอย่างโหดร้าย พิตตี้ชะงัก ก้าวถอยหลังอย่างตกใจ ก่อนรีบคว้าผ้าขึ้นมาคลุมตัวแล้ววิ่งออกจากห้องไปในที่สุด...เหลือแค่ผมกับความรู้สึกผิด...ที่ไม่มีใครเยียวยาได้อีกแล้ว ผมกับเธอยังไม่ได้มีอะไรกัน ผมพาเธอขึ้นมาบนห้อง ตอนแรกเธอกอดจูบลูบคลำตามร่างกายผม แต่ผมที่ในหัวมีแต่ภาพของเบลล์ จึงเอาเธอไม่ลง และไล่เธอกลับไป ผมเองที่เข้ามาอาบน้ำ ให้ร่างกายปลดปล่อยจะได้โล่งมากขึ้น ได้ยินเสียงเคาะประตูเรียกของไอ้คามิน จึงเปิดประตูออกมา แต่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือเบลล์ ผมจึงนิ่งเงียบ ไม่คิดว่าเธอจะมา พอเห็นสายตาที่มองไปบนเตียง ผมเองก็ตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าคนที่ผมไล่ออกไป จะนอนแก้ผ้ารอผมอยู่ในห้อง ตอนที่เบลล์ถามผมว่ามีอะไรกับเธอใช่ไหม ผมเองก็อยากจะตอบว่าไม่ใช่อย่างที่คิด แต่ปากมันดันหนักไปหน่อย มันยังคงโกรธเคืองเธอที่ไปกับคนอื่น เลยไม่ตอบอะไร ปล่อยให้เธอเข้าใจผิดไป
@คอนโดเบลล์...
บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงสะอื้นแผ่วเบาที่ลอยคลอเคลียอยู่ในอากาศ ไฟในห้องสลัวอ่อนโยน ราวกับจะเข้าใจว่าใจของใครบางคนกำลังอ่อนแรงลงอย่างรุนแรง เบลล์นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนโซฟา ใบหน้าซุกลงกับแขน ดวงตาบวมแดง น้ำตาเปื้อนเต็มพวงแก้มที่ซีดขาว ผมเผ้ากระเซิงยุ่งเหยิงจากการร้องไห้อย่างหนัก คามินเดินเข้ามาช้าๆ เขาทรุดตัวลงนั่งข้างเธอ พลางเอื้อมมือแตะไหล่บางเบาๆ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
"เบลล์ มึงโอเคไหม : คามิน"
เสียงของเขานุ่มนวล ผิดจากน้ำเสียงกวนๆ ที่เคยใช้ด้วยกันเสมอ เบลล์ไม่ตอบ แค่หลุบตาลงต่ำ น้ำตาเริ่มคลอเบ้าอีกครั้ง เหมือนหัวใจยังไม่ยอมให้หยุดร้อง
"ถ้าไม่ไหวก็ปล่อยมันออกมา เก็บไว้คนเดียวไม่ดีหรอกนะ : คามิน"
เขาเอื้อมมือข้างหนึ่งมาลูบหัวของเธอเบาๆ อย่างทะนุถนอม ราวกับกลัวว่าเธอจะแตกสลายไปต่อหน้าต่อตา
"กูรู้ว่ามึงเจ็บ...มึงอยากร้องไห้ใช่ไหม อยู่กับกูอ่อนแอบ้างก็ได้ : คามิน"
ประโยคนั้นเหมือนเป็นสัญญาณให้เธอปลดปล่อยทุกอย่างที่กลั้นไว้ น้ำตาเริ่มไหลพราก และเธอก็โผเข้าไปในอ้อมแขนของเขาทันที
"อึก อึก หือ..หือ.."
เสียงสะอื้นของเธอสั่นไหวจนร่างเล็กโยกคลอน คามินใช้แขนอีกข้างโอบรัดเธอไว้แน่นขึ้น เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แค่กอดแน่นอยู่แบบนั้น ปล่อยให้เธอร้องไห้อย่างเต็มที่
"ไม่เป็นไรยังไงมึงก็ยังมีกู กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึงเอง ร้องออกมาให้หมด : คามิน"
ใบหน้าเล็กของเบลล์พุบลงกับอกแกร่งของเขา เธอกอดเอวเขาไว้แน่น ร่างกายสั่นไหวจากการร้องไห้ไม่หยุด เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง ความเจ็บปวดในใจค่อยๆ ระบายออกผ่านหยดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนเสื้อของเขา เมื่อเธอเริ่มนิ่งลง คามินก็เอียงหน้ามามองอย่างแผ่วเบา
"เป็นไง ได้ระบายออกมา ดีขึ้นบ้างไหม : คามิน" เบลล์พยักหน้าเล็กน้อย ปาดน้ำตาที่ข้างแก้ม
"อืม..ขอบใจนะ"
คามินหัวเราะเบาๆ พลางใช้ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มเธอ
"มึงนี่อ่อนแอกว่าที่กูคิดอีกนะ ร้องไห้ขี้มูกโป่งเหมือนเด็กเลย : คามิน"
คำพูดของเขาแซวอย่างขำๆ แต่ก็อบอุ่นพอให้เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยแม้จะยังตาแดงก่ำ
"ก็กูเสียใจนี่น่า.. กูรักมันจะตาย ดูมันทำกับกู.." น้ำเสียงเธอสั่น ราวกับจะร้องไห้อีกครั้ง
"แล้วมึงจะเอาไงต่อ : คามิน"
คามินถามเบาๆ ดวงตาจับจ้องใบหน้าเธอด้วยความห่วงใย ไม่เร่งรัด ไม่กดดัน มีเพียงความเข้าใจ
"มาถึงขนาดนี้แล้ว จะให้กูทำไงได้นอกจากเลิก มึงก็เห็นว่ามันไม่แคร์กูเลยแม้แต่น้อย"
คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความปวดร้าว เธอหันหน้าหนีเพื่อกลั้นน้ำตาอีกครั้ง
"มึงทำได้เหรอเบลล์ : คามิน"
เสียงเขาถามอย่างไม่แน่ใจนัก แววตาคู่นั้นสะท้อนความห่วงใยลึกซึ้ง
"ได้ไม่ได้ก็ต้องลองดู...กูบอกตรงๆนะมิน กูเจ็บ เจ็บมาก เจ็บจนมันชาไปหมด กูไม่อยากรักครามแล้ว ยิ่งรักยิ่งเจ็บ จากที่คิดว่ามันจะดี มันกลับเลวกับกูแบบนี้ กูรับไม่ไหว"
เธอพูดพลางเม้มปากแน่น สะกดกลั้นความเจ็บปวดที่ยังคงล้นอยู่ในอก คามินถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบผ้าห่มจากปลายเตียง
"งั้นคืนนี้มึงนอนพักผ่อนนะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว เลิกคิดมาก แล้วกินยานอน : คามิน"
เธอส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะคว้ามือเขาไว้แน่น
"มินมึงอยู่เป็นเพื่อนกูก่อนได้ไหม กูไม่อยากอยู่คนเดียว"
เสียงเธอสั่น แต่ชัดเจน ราวกับกลัวจะถูกทิ้งให้อยู่กับความว่างเปล่า
"ได้สิ..กูจะอยู่กับมึงจนมึงสบายใจเลยดีไหม : คามิน"
คำตอบของเขาทำให้เธอคลี่ยิ้มอ่อนแรงออกมา
"อืม.."
คามินค่อยๆ ประคองเธอลงนอนบนเตียงอย่างแผ่วเบา มือเขาดึงผ้าห่มมาคลุมให้เธออย่างอ่อนโยน จากนั้นก็นั่งลงข้างเตียงไม่ยอมไปไหน
"นอนได้แล้ว ดึกมากแล้วนะ เดี๋ยวปวดหัว : คามินค่อยๆ โน้มตัวฉันลงนอนบนเตียง แล้วเอาผ้าห่มมาคลุมให้ จากนั่งก็นั่งอยู่ข้างเตียง ฉันจับแขนเขาไว้แน่น"
เบลล์จ้องหน้าคามินอย่างนิ่งๆ ก่อนจะหลุดคำพูดออกมาเบาๆ
"ทำไมมึงถึงดีกับกูจัง ถ้ามึงชอบกูก็คงจะดี..."
คำพูดนั้นพร่ำออกไปโดยไม่ทันคิด อาจเป็นเพียงอารมณ์ที่ไหลเอ่อท่ามกลางความอ่อนล้า สักพัก...เสียงหายใจของเธอก็เริ่มสม่ำเสมอขึ้น เธอหลับไป โดยที่ยังจับแขนคามินไว้แน่นราวกับกลัวเขาจะหายไปในความฝัน...
@คามิน
"มึงรู้ได้ยังไงว่ากูไม่ได้ชอบมึง กูก็ชอบมึงมานานพอๆกับไอ้ครามเลยนะเบลล์ แต่กูรู้ว่ามึงชอบมัน กูเลยยอมถอย กูจะคอยดูแลในวันที่มึงอ่อนแอแบบนี้นะ รักมึงนะเบลล์
ผมก้มลงไปจูบหน้าผากของเบลล์เบาๆ ส่วนเบลล์นอนหลับไม่รู้เรื่อง เพราะพึ่งจะกินยาแก้ปวดหัวไป จากนั่นจึงนั่งเฝ้าเบลล์ตลอดทั้งคืน เพราะกลัวว่าเบลล์จะเป็นไข้ แต่ก่อนตอนที่ครามยังไม่ให้สถานะกับเบลล์...ทุกครั้งที่เบลล์คิดมากเรื่องคราม ผมจะคอยดูแลเธอตลอด เธอมักจะปวดหัวอย่างรุนแรง และมีไข้ในช่วงกลางดึก เบลล์ภายนอกดูเป็นคนเข้มแข็ง แต่ภายในเธออ่อนแอมาก มีแต่ผมเท่านั้นที่รู้และอยู่ข้างเธอมาตลอด
- ผู้เขียน
