“นี่คุณอารอน เมื่อไรคุณจะกลับไปสักที จะมาเฝ้าฉันอยู่แบบนี้ มันไม่มีประโยชน์อะไรขึ้นมาหรอกนะ” เสียงหวานต่อว่าไปตามสายโทรศัพท์ นอกจากคนเอาแต่ใจจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาด้านในแล้ว แม้จะเปิดประตูเพื่อคุยกันแบบเห็นหน้า เธอก็ไม่อนุญาต ไม่ใช่ว่าเธอยังให้อภัยเขาไม่ได้หรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าเธอกลัวใจตัวเองต่างหาก
“โธ่ ฮันนี่ เมื่อไรจะยอมให้อภัยผมเสียที” เสียงทุ้มว่าอย่างออดอ้อน ใบหน้าคมคายมีรอยยิ้มผุดที่มุมปาก กุญแจห้องของเธอเขาก็ยังมีอยู่ แต่ไม่อยากนำมันมาใช้ ทั้งที่อยากทำแบบนั้นแทบขาดใจ เพราะเกรงว่าเธอจะโกรธเขามากเข้าไปอีก
แต่ก่อนที่ปรียาภัทรจะได้เอ่ยอะไรออกมา เสียงไอของคนที่อยู่ด้านนอกก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
แค่ก แค่ก แค่ก!
“นี่คุณไม่สบายเหรอ” น้ำเสียงที่ถามเจือไปด้วยความกังวล เมื่อกลางวันก็ยังเห็นดีๆ อยู่เลย แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ หรือว่า…เขาแกล้งป่วยเพื่อให้เธอใจอ่อน
“ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอ
