“โจอี้!”
โจอี้เดินเข้ามาหยุดที่ปลายเตียงด้วยรอยยิ้ม ที่ทำให้คนมองอย่างอารอนใจคอไม่ค่อยดี
“ขอโทษที่ทำให้นายตกใจนะ” โจอี้เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน
“คุณหมายความว่าไง” อารอนถามกลับอย่างแปลกใจ
โจอี้ขยับยิ้มกว้าง ก่อนจะตอบในสิ่งที่อารอนถาม
“คนของฉันคงไม่ได้ทำอะไรนายรุนแรงใช่ไหม”
“อย่าบอกนะว่าคุณ...”
“ใช่ ฉันเองที่ให้คนไปพาตัวนายมา”
“คุณทำแบบนี้ทำไม”
“ฉันต้องการคุยกับนาย”
“แต่เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนี่”
“ไม่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ” โจอี้ตวาดลั่น
“นั่นมันเรื่องของคุณ ไม่ใช่เรื่องของผม” อารอนตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ การที่เขาปล่อยโจอี้ไปโดยไม่เอาเรื่องนั่นก็น่าจะเพียงพอแล้ว โจอี้ไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องอะไรจากเขาอีก
แต่ก่อนที่อารอนจะต่อว่าอะไรโจอี้อีก จู่ๆ ร่างกายของเขาก็ร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เลือดในกายของเขาเดือดพล่าน ความปรารถนาบางอย่างกำลังก่อตัว
อารอนเริ่มกระสับกระส่าย เหงื
