“ดะ…เดี๋ยวค่ะ จะพาฉันไปไหนค่ะ”
“ผมจะทำให้คุณไม่กล้าใส่ชุดบ้านี่ออกมาอวดสายตาของใครต่อใครได้อีก”
“มะ…ไม่เอานะคะ” ลินดารีบร้องปฏิเสธ
“คุณไม่มีสิทธิปฏิเสธ”
ไมเคิลวางลินดาลงบนฟูกสีขาวขนาดใหญ่อย่างเบามือ แม้หน้าตาของเขาจะดูบูดบึ้งเพราะไม่พอใจที่เธอใส่ชุดน้อยชิ้นไปอวดสายตาของใคร แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเธอรุนแรงแต่ดูทะนุถนอมมากกว่าเสียด้วยซ้ำ
“คะ…คุณจะทำอะไรคะ” เสียงหวานร้องถามตะกุกตะกัก เมื่อเห็นสามีปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขาออกอย่างรวดเร็ว และตอนนี้ร่างกายเปลือยเปล่าของเขาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ
ไมเคิลยิ้มยั่ว ก่อนจะปีนขึ้นเตียงมาทาบทับร่างของเธอเอาไว้
“ผมบอกแล้วไงว่าจะทำให้คุณใส่ชุดบ้านั่นไม่ได้อีก”
เขาบอกเธอเพียงเท่านั้น ริมฝีปากหยักได้รูปบดจูบไปทั่วทุกพื้นที่ของร่างบางพร้อมทิ้งรอยแดงจางๆ ไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ตอนนี้ลินดารับรู้ได้เลยว่าเธอคงไม่สามารถใส่ชุดบิกินีได้ไปอีกหลายวันแ
